Ο «Ζορμπάς» του Καζαντζάκη στη Βοστώνη

ΟΜΟMOΓΕΝΕΙΑΚΑ ΝΕΑ

Ο «Ζορμπάς» του Καζαντζάκη στη Βοστώνη

Το μυθιστόρημα του Νίκου Καζαντζάκη «Ο βίος και η πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά», αναβίωσε το βράδυ της Παρασκευής 3 Δεκεμβρίου 2010 στο Μαλιώτειο Πολιτιστικό Κέντρο της Βοστώνης, η Θεατρική Ομάδα του Δήμου Ιεράπετρας Κρήτης, σε σκηνοθεσία του Αντώνη Διαμαντή

Τη θεατρική παράσταση, που τελούσε υπό την αιγίδα του Συλλόγου Κρητών Βοστώνης «Ραδάμανθυς Ίδη», παρακολούθησαν διακόσιοι και πλέον ομογενείς από την ευρύτερη περιοχή της Νέας Αγγλίας, σύμφωνα με τον Εθνικό Κήρυκα της Νέας Υόρκης.

Μιλώντας εκ μέρους της θεατρικής ομάδας προς τους ομογενείς θεατές, η Πόπη Δασκαλάκη, η οποία υποδύθηκε τη χήρα, ανέφερε πως «μας είπαν ότι εδώ λέγεται Νέα Αγγλία, αλλά εμείς βλέπουμε μία Νέα Ελλάδα και σας ευχαριστούμε γι’ αυτό που μας δώσατε και που έχουμε ανάγκη ιδιαίτερα αυτές τις μέρες που περνούμε στην Ελλάδα δύσκολα. Και που χρειαζόμαστε να νιώσουμε πραγματικά πως υπάρχουν άνθρωποι δικοί μας, οι οποίοι αγωνιούν και πως όλοι μαζί με μια καλή ψυχολογία σαν λαός ολόκληρος μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα σε τέτοιες μέρες που υπάρχει ένα χωνευτήρι πολιτισμών και οι δικές μας οι αξίες, οι πανανθρώπινες, που ο Νίκος Καζαντζάκης έχει γράψει μέσα από τα έργα του».

Ο πρόεδρος του Συλλόγου Κρητών Βοστώνης, Λευτέρης Τραβαγιάκης, ευχαρίστησε τη θεατρική ομάδα και προσέφερε στα μέλη της αναμνηστικά δώρα.

Ο σκηνοθέτης Αντώνης Διαμαντής, μιλώντας στον «Ε.Κ.», είπε ότι «ο Καζαντζάκης είναι ένα πνεύμα ελευθερίας. Κι αυτό κομίσαμε απόψε, την ελευθερία, κάτι που στην Ελλάδα σήμερα αναζητούμε», ενώ για την Ομογένεια, τόνισε πως «είναι η Μεγάλη Ελλάδα».

ΟΜΟΓΕΝΕΙΑΚΑ ΝΕΑ (φωτογραφίες)

Το Μανιάτικο χωριό Καργκέζε στην Κορσική!

Το χωριό Καργκέζε ή Καρζές, η ελληνική αυτή γωνιά της Κορσικής, ιδρύθηκε από Μανιάτες φυγάδες που θέλησαν να σωθούν από τον τουρκικό ζυγό. Ονόματα δρόμων, μνημεία, όλα θυμίζουν κάτι ελληνικό. Μα πιο πολύ η βυζαντινή εκκλησία του Καρζές, με θαυμάσιες εικόνες, που έφεραν μαζί τους τον 17ο αιώνα οι Μανιάτες.

Το Καργκέζε (κορσικανικά: Carghjese, γαλλικά: Cargèse) είν

αι μια κοινότητα στο τμήμα της Νότιας Κορσικής (Corsica suttana, Corse du Sud) της Γαλλίας στο νησί της Κορσικής. Σύμφωνα με τον καθηγητή Δασκαλάκη (Carghjese, Ελληνικά Καρυαί), ονομασία από τους αποίκους, που καταγωγή τους, ήταν η Καρυούπολις τής Μάνης. Στην νέα πατρίδα τούς οδήγησε ο επίσκοπος Καρυουπόλεως Παρθένιος Καλκανδής.

Ξεκίνησαν οχτακόσιοι, πολλοί πέθαναν από τις στερήσεις στο πολύμηνο ταξίδι. Πέρασαν πολλές περιπέτειες, πολέμησαν για τους χριστιανούς Γενοβέζους που, μη ξέροντας τι να τους κάνουν, τους εγκατάστησαν εκεί για να τους έχουν μετερίζι στις επαναστάσεις των ντόπιων. Γι’αυτό κι εκείνοι, τους είχαν για πολλά χρόνια στη μπούκα του τουφεκιού. Σήμερα, οι απόγονοί τους έχουν διασταυρωθεί με τους ντόπιους, έχουν χτίσει συγγένειες ... Στην πλατεία του χωριού, ένα μνημείο είναι αφιερωμένο στους πεσόντες για τη Γαλλία, τη σημερινή πατρίδα τους. Γύρω – γύρω, κατεβατά, τα σκαλισμένα ελληνικά ονόματα γυρισμένα στα ιταλικά, από τους Γενοβέζους που έδωσαν, τότε, στους προγόνους τους,

αυτό το άσυλο με το αζημίωτο. Ο Μυρμιγκάκης, έγινε Μιρμιγκάτσι, ο Πασπαράκης Πασπαράτσι …

Σαν από θαύμα, από τότε μέχρι σήμερα, μέσα σε τόσους αιώνες, δυσκολίες, αγώνες κι εχθρότητα, οι παραδόσεις κι η θρησκεία τους διατηρούνται ατόφιες, όπως τις παραλάβανε, από γενιά σε γενιά. Η μεγάλη, ορθόδοξη εκκλησιά, με τις εικόνες και τα κειμήλια πούφεραν μαζί οι πρόγονοί τους απ' το μανιάτικο χωριό τους, έχει την πόρτα της φάτσα στη μικρότερη, την καθολική. Μια μαρμάρινη πλάκα, σφηνωμένη στον τοίχο δεξιά στην πόρτα, θυμίζει την πρόσφατη ανταπόδοση της επίσκεψης πούκαναν στο Βίτυλο, το μανιάτικο χωριό απ'όπου ξεκίνησαν οι προγόνοι τους. Τη μια Κυριακή, ο παπάς λειτουργεί στην καθολική στα λατινικά, την άλλη στην ορθόδοξη, στα ελληνικά. Η Μεγάλη Βδομάδα και το Πάσχα, πάντα στα ελληνικά, πάντα στην ορθόδοξη εκκλησιά, πάντα με τις παλιές τις μανιάτικες παραδόσεις. Τη Μεγάλη Πέμπτη, στα δώδεκα βαγγέλια, δεν μπορείς να περάσεις από την κοσμοσυρροή. Το ίδιο και τη Μεγάλη Παρασκευή, στον επιτάφιο, το ίδιο και στην Ανάσταση. Εκτός από τους χωριανούς, πλήθος ξενιτεμένων ρωμιών μαζεύονται και, μαζί μ'αυτούς, από μέρη κοντινά και μακρινά κι άλλοι, κάθε λογής και κάθε πίστης. Χορωδία από τις πιο παλιές γυναίκες του χωριού, τις μόνες που μιλούν ακόμη καλά τη γλώσσα μας, ψέλνει ελληνικά όλα τα τροπάρια της ακολουθίας. Η εκκλησία, πλούσια στολισμένη με τ'ανοιξιάτικα λουλούδια και τ'αρώματα της κατάφυτης γης του "νησιού της ομορφιάς" όπως τόχαν δει οι Αργοναύτες, τα παλιά μανιάτικα κειμήλια, η κατάνυξη της χορωδίας, ο πρώτος χλιαρός ανοιξιάτικος καιρός π'ανατριχιάζει το κορμί, είναι ότι χρειάζεσαι για να νοιώσεις την ψυχή σου ν' αναζητά το Θεό σου ...

Μοναδικό κι ανέλπιστο θέαμα για τον ξενιτεμένο, η περιφορά του επιτάφιου στους πεντακάθαρους δρόμους του χωριού, μέσ' απ’τις δεκάδες τ' άσπρα κεριά που τρεμοσβήνουν πάνω στο κάθε περβάζι, παίζοντας με τα λουλούδια που στολίζουν τ' ανοιχτά παράθυρα και τον κόσμο που, στέκοντας πίσω τους, σταυροκοπιέται ορθόδοξα στο πέρασμά του. Το ίδιο κι η περιφορά της εικόνας της Παναγίας, κειμήλιο τεσσάρων αιώνων από τη Μάνη, τη Δευτέρα του Πάσχα. Το ντουφεκίδι πέφτει ασταμάτητα, από την έξοδο της εικόνας μέχρι το τέλος της λιτανείας, ενώ Γάλλοι αστυνόμοι με στολή καδράρουν την πομπή, αμίλητοι. Θαρρείς και βρίσκεσαι στην πατρίδα, σε μια πατρίδα που θάθελες να δεις, που θάθελες ν'ανήκεις, που δε βρίσκεις πια ..

Αυτοί οι Ελληνες Μανιάτες, που επιμένουν τέσσερις αιώνες τώρα, να μη θέλουν ν' αποχωριστούν τις ρίζες τους, περνούν καλά σήμερα. Το βλέπει κανείς απ' το χωριό τους, περιποιημένο, αρχοντικό, τα σπίτια μ' όλες τις σύγχρονες ανέσεις, τα καταστήματα, τα ξενοδοχεία … Ομως, αυτό που τους ενώνει, είναι οι κοινές ρίζες τους κι αυτές θέλουν να παραδώσουν στα παιδιά τους, να τους πούνε ποιοι είναι κι από που έρχονται, να μη χαθούν με τον καιρό και τις διασταυρώσεις με τους ντόπιους.

ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ

Ο πρώτος αποικισμός έγινε από Φωκαείς στα 565 π.χ. με την ίδρυση της πόλης Αλαλίας, μετά την κατάκτηση της Ιωνίας από τους Πέρσες.

Ο δεύτερος έγινε το 17ο αιώνα από Μανιάτες του γένους των Στεφανοπουλαίων του Οιτύλου. Μετά από βεντέτα με το ισχυρό γένος των Γιατριάνων και αφού προηγήθηκε διερευνητική επιστολή, 700 άτομα αναχωρούν με πλοία και φθάνουν στη Γένοβα όπου μετά από ανακρίσεις από τις γενοβέζικες αρχές και την αποδοχή των όρων τους αναχωρούν για την Κορσική.

Οι άποικοι μέσα σε μια πενταετία χτίζουν το χωριό Παόμια, επιδίδονται στη γεωργία και την υφαντουργία και διατηρούν μια αυστηρή ενδογαμία. Γρήγορα έρχονται σε σύγκρουση με τους Κορσικανούς και μετά από άρνησή τους να συμπράξουν στην εξέγερση των γηγενών, καταφεύγουν στο χωριό Αιάκειο. Μετά από 44 χρόνια και ενώ η Κορσική έχει πουληθεί στη Γαλλία, επανεγκαθίστανται στην περιοχή στο νέο χωριό Καργέζε.

Η γαλλική πολιτική προστασίας των Ελλήνων κατά την Γαλλική επανάσταση και κατά τα χρόνια του Ναπολέοντα είναι συνεχής. Σύμφωνα με τα απομνημονεύματα της Λάουρας Στεφανοπούλου, οι Βοναπάρτηδες κατάγονται από το γένος των Καλόμερων του γένους Στεφανοπούλου, που μετά την εγκατάστασή τους στην Τοσκάνη άλλαξαν το όνομα σε Buonoparte.

Απόγονός τους που εγκαταστάθηκε στο Αιάκειο έγινε ο γενάρχης της κορσικανής οικογένειας των Μποναπάρτηδων. Μετά το θάνατο του Καρόλου Βοναπάρτη, χρέη κηδεμόνα του ορφανού Ναπολέοντα ανέλαβε ο στρατηγός Δημήτριος Στεφανόπουλος (σύμφωνα πάντα με τα απομνημονεύματα).

Οι Γενοβέζοι βλέποντας το αδιέξοδο των επαναστάσεων των ντοπίων, στα 1768 πωλούν την Κορσική στη Γαλλία. Πρώτος Γάλλος Κυβερνήτης στο νησί διορίζεται ο κόμης Ρενέ Μαρμπέφ. Για καλή τύχη των Μανιατών ο άνθρωπος αυτός είναι Φιλλέλην και δείχνει εξαιρετικό ενδιαφέρον για «τους απόγονους των Σπαρτιατών».

Είναι εντυπωσιασμένος από το βίο τους, την ιστορία τους, τις μάχες, τα βάσανα, την αξιοπρέπεια, τα αυστηρά έθιμα, την αλληλεγγύη τους και κυριολεκτικά τους θέτει υπό την προστασία του. Με τη φροντίδα αυτού του Κυβερνήτη χτίζεται κοντά στην Παόμια, πλησίον της θαλάσσης, το νέο τους χωριό.

Το Καργκέζε είναι το μόνο χωριό της Κορσικής που έχει κτιστεί βάσει σχεδίου και σε κάθε οικογένεια δίδεται από ένα σπίτι. Μάλιστα και ο ίδιος ο Μαρμπέφ χτίζει έπαυλη εδώ για να βρίσκεται τακτικά κοντά στους Έλληνες φίλους.

Το 1775 εγκαθίστανται στο Καργκέζε κάπου εκατό οικογένειες, κάποιες άλλες μένουν στο Αιάκειο. Κανείς δεν τολμά να ενοχλήσει το νέο χωριό των Μανιατών ως τα χρόνια που ακολουθούν την Γαλλική Επανάσταση (1789), όταν άτακτα σώματα Κορσικανών βρίσκουν ευκαιρία κι επιτίθενται!

Οι Μανιάτες καταφεύγουν πάλι στο Αιάκειον το 1795 ,για να επιστρέψουν τον επόμενο χρόνο – οι ντόπιοι καταστρέφουν τότε την έπαυλη του Κυβερνήτη Μαρμπέφ! Τα επόμενα χρόνια του Μεγάλου Ναπολέοντος είναι ήσυχα, ενώ το διάστημα 1814-1830 γίνονται οι τελευταίες επιθέσεις Κορσικανών, οι οποίες όμως αποκρούονται αποτελεσματικά.

Από το 1830 έχουμε τους πρώτους μεικτούς γάμους Ελλήνων αποίκων και ντόπιων Κορσικανών που εγκαθίστανται κι αυτοί στο Καργκέζε. Οι αντιθέσεις δεν εξαλείφθησαν βέβαια ποτέ, αλλά δεν γενούν πια ένοπλες συγκρούσεις.

Το 1874 πολλές οικογένειες Καργκεζιανών Μανιατών μεταναστεύουν στο Σίδι Μερουάν της Αλγερίας (η οποία έχει καταληφθεί από την Γαλλία), ευημερούν εκεί, αλλά αναγκάζονται να επιστρέψουν σε Κορσική και Γαλλία κατά την Αλγερινή επανάσταση, πριν λίγες δεκαετίες. Άλλοι απόγονοι Μανιατών ζουν στο Παρίσι, τη Μασσαλία, τη Νίκαια, κ.ά. γαλλικές πόλεις εκτός της Κορσικής. Στο Καργκέζε σήμερα κατοικούν μονίμως περί τους 2000 απογόνους Μανιατών, αριθμός που κάθε καλοκαίρι πολλαπλασιάζεται.

Το Καργκέζε, προβάλλει την Ελληνική του ταυτότητα (GARGESE la Grecgue!) και με την πρόοδο του διασφαλίζει την διατήρηση και διαιώνιση των Ελληνικών χαρακτηριστικών του.

ΠΗΓΗ:http://www.pireasnews.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=5428:2011-01-27-06-31-09&catid=85:2010-12-28-18-24-57&Itemid=167

Ελληνες που κατέκτησαν το Χόλιγουντ

Από τον Σπύρο Σκούρα της 20th Century Fox, πενήντα χρόνια πριν, μέχρι το σημερινό αφεντικό της εταιρείας, Τζιμ Γιαννόπουλο, οι χολιγουντιανοί αστέρες πέφτουν πάνω στους δαιμόνιους Ελληνες. Στην αρχή ήταν ο Τζορτζ Τσακίρης του «West side story». Σήμερα είναι ο Ηλίας Κοτέας του ποιοτικού κινηματογράφου και ο Ζακ Γαλιφιανάκης, στο πρόσωπο του οποίου η κωμωδία βρήκε το δέκα το καλό. Δύο μόνο απ΄τους δεκάδες καλλιτέχνες που μεταφέρουν την ελληνική...τεχνογνωσία στη Μέκκα του κινηματογράφου

Για να είμεθα ειλικρινείς, το Χόλιγουντ ήταν «τέρα ινκόγκνιτα» για την ελληνική πραγματικότητα μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ΄50. Τότε ήταν που ο Θόδωρος Κρίτας, βοηθούμενος από τη φήμη του Αριστολέλη Ωνάση και τα κατορθώματα του Σταύρου Νιάρχου, άρχισε να «μπολιάζει» τον ελληνικό Τύπο με τον «χολιγουντιανό ιό». Βρήκε ευήκοα ώτα στα συγκροτήματα της Χρήστου Λαδά και της Σωκράτους («ΤΑ ΝΕΑ», «ΤΟ ΒΗΜΑ», «Ταχυδρόμος», «Καθημερινή», «Εικόνες) και άρχισε η τροφοδοσία με νέα από τη Μέκκα του παγκόσμιου κινηματογράφου. Η επιτυχία της Μελίνας (διά χειρός Ντασέν), τα Οσκαρ του Χατζιδάκι και του Βασίλη Φωτόπουλου, ο θρίαμβος του Κακογιάννη με τον «Ζορμπά» (και ο άναρχος κρητικός χορός του Αντονι Κουίν με τον Αλαν Μπέιτς πάνω στις δοξαριές της λύρας που κούρδισε ο Μίκης πολύ πριν γράψει τη μουσική για το «Serpico» με τον Αλ Πατσίνο) είχαν αποτελέσματα εκπληκτικά. Μπορεί να είχε προηγηθεί το Οσκαρ της μεγάλης Παξινού στο «Για ποιον χτυπά η καμπάνα», αλλά ήταν η δεκαετία του ΄60 που το Χόλυγουντ ένιωσε την ελληνική εισβολή. Αίφνης, η Αθήνα μάθαινε για τον Σπύρο Σκούρα, τον «παμπόνηρο έλληνα μετανάστη που μεταλλάχτηκε σε σινε-μπίζνεσμαν» και έγινε για είκοσι χρόνια το μεγάλο αφεντικό της 20th Century Fox, ξεκινώντας ως... πωλητής ποπκόρν σε μια αίθουσα του βωβού κινηματογράφου στο Σεντ Λούις. Το ίδιο ξαφνικά εισέβαλε στα δωμάτια των κοριτσιών της Αθήνας η φωτογραφία του «κούκλου» Τζορτζ Τσακίρη, που εκτόπισε τον Κώστα Κακαβά από τα «άλμπουμ» τους. Κι από κοντά ο «άγριος» Στάθης Γιαλλελής. Εποχή που η «greek beauty» είχε πέραση, καθώς η Μελίνα έδινε πάσες στην Ειρήνη Παππά, καθώς τα «Κανόνια του Ναβαρόνε» γυρίζονταν στην Ελλάδα, ενώ ανέτελλε το λαμπερό αστέρι (και κεφάλι) του- μακαρίτη πλέον- Τέλι Σαβάλας (ή, αλλιώς, Αριστοτέλη Τσαβαλά). Για να μην ξεχάσω και τη Θεώνη Βαχλιώτη Ολντριτζ, αρκαδικής καταγωγής, που κέρδισε Οσκαρ για τα κοστούμια στον «Μεγάλο Γκάτσμπι», τον Νίκο Μινάρδο, τον Σπύρο Φωκά και τον αξέχαστο Ανδρέα Βουτσινά σ΄ εκείνον τον εκπληκτικό ρόλο του γκέι μπάτλερ στους «Τρελούς παραγωγούς» του Μελ Μπρουκς. Κάπου εκεί ξεκινά και η γνωστή σήμερα συνήθεια των ελλήνων θεατών που, αν είναι τυχεροί και ο υπεύθυνος προβολής δεν κόψει τα credits για να πάει νωρίτερα σπίτι του, ψάχνουν να εντοπίσουν τα ελληνικά ονόματα ανάμεσα στους τεχνικούς και τους κομπάρσους. Οι δαιμόνιοι διανομείς μερικές φορές... ελληνοποιούσαν τα ονόματα των πρωταγωνιστών τους: τη Σίλβα Κοσίνα π.χ. τη βάφτισαν... Κοσκινά! Και αυτή η συνήθεια αναζήτησης ελληνικού αρώματος στο Χόλιγουντ υπάρχει ακόμα. Γιατί για τον Ελληνα, το Χόλιγουντ παραμένει ένας τόπος μαγικός- ο τόπος που πραγματοποιούνται τα όνειρα. Προηγήθηκε, βέβαια, άλλο ένα Οσκαρ, αυτό του Βαγγέλη Παπαθανασίου για τους «Δρόμους της φωτιάς». Βλέπεις τη Μελίνα Κανακαρίδη να μαθαίνει ελληνικά στον Ρόμπερτ Ντε Νίρο στο «15 λεπτά» και κάτι παθαίνεις όταν τον ακούς να μιλάει στη γλώσσα σου, έστω και με φραγκοχιώτικο αξάν. Και ο ελληνικός χάρτης δείχνει μεγάλος και μέσα στο σημερινό star system. Με πρώτο και καλύτερο τον Τζιμ Γιαννόπουλο. Ποιος είναι αυτός, είπατε; Το σημερινό αφεντικό της Fox, που παραμένει ένα από τα σημαντικότερα χολιγουντιανά στούντιο. Δικός του ο «Τιτανικός», ας πούμε, για να πιάσετε το μέγεθος. Και φυσικά, εκτός στούντιο, μια από τις μεγαλύτερες ανεξάρτητες εμπορικές επιτυχίες τυγχάνει να τιτλοφορείται «Μy Βig Fat Greek Wedding». Το αστείο είναι πως όλες οι μεγάλες εταιρείες προέτρεπαν τη Νία Βαρντάλος να αλλάξει την «εθνικότητα» της οικογένειας από ελληνική σε ιταλική. Η οποία επέστρεψε στο ελληνικό χρώμα με το «Μy Life in Ruins», όταν είδε το άστρο της να πέφτει.

Όχι πως το ελληνικό χρώμα είναι υποχρεωτικό. Δεν το συναντάς, ας πούμε, στο εξαιρετικό σινεμά του Αλεξάντερ Πέιν (δηλαδή, Παπαδόπουλος), που κέρδισε Οσκαρ Διασκευασμένου Σεναρίου με το υπέροχο «Πλαγίως» του και τώρα ετοιμάζει τη νέα κωμωδία του Τζορτζ Κλούνεϊ, ονόματι «Τhe Descendants». Με την καταγωγή του να απλώνεται από το Αίγιο και το Διακοφτό έως τη Λιβαδειά και τη Σύρο.

Επίσης, δεν καμαρώνουν κι όλοι για την ελληνική καταγωγή τους. «Ποτέ μην παντρευτείς Ελληνα, θα περάσεις όλη τη ζωή σου στην κουζίνα», προειδοποιούσε, χωρίς αιδώ, η Τζένιφερ Ανιστον (Αναστασάκη) σε παλαιότερη συνέντευξή της. Που παραμένει μια από τις πιο δημοφιλείς (και ακριβοπληρωμένες) της γενιάς της και ετοιμάζει τώρα την κω-

Για τον Ελληνα, το Χόλιγουντ παραμένει ένας τόπος μαγικός ο τόπος όπου πραγματοποιούνται τα όνειρα

μωδία «Just Go With» ως πρωταγωνίστρια πλάι στους Νικόλ Κίντμαν και Ανταμ Σάντλερ.

Αλλοι πάλι σπάνε χοντρή πλάκα με τα ελληνικά γονίδιά τους. Ο Ζακ (Ζαχαρίας) Γαλιφιανάκης, η μεγάλη αποκάλυψη του περσινού «Ηangover», που με την κοιλιά του και το ατσούμπαλο στυλ παραπέμπει στον αείμνηστο Τζον Μπελούσι και που τώρα πρωταγωνιστεί μαζί με τον Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ στο πρόσφατο «Μη σπρώχνεις, έρχομαι», βάσισε πολλά από τα stand up καλαμπούρια του σε αυτά, αν και τη γλώσσα, για να πούμε την αλήθεια, δεν την πολυμιλάει. Η ιδιαίτερή μου προτίμηση πάντως είναι ο Ηλίας Κοτέας. Ηθοποιός όχι «φίρμα», αλλά εξαιρετικός character actor, από αυτούς που κάθε σπουδαίος σκηνοθέτης θέλει να δουλέψει μαζί τους. Εξοχος στον Σκορσέζε («Shutter Ιsland»), διαπεραστικός στον Μάλικ («Η λεπτή κόκκινη γραμμή», ως αξιωματικός Τζέιμς Στάρος!), αφόρητα πειστικός στον Κρόνενμπεργκ («Crash») και στον Φίντσερ («Ζodiac»), είναι μια από εκείνες τις χαρακτηριστικές φάτσες που κάνουν τους θεατές να αναρωτιούνται «μα πού τον έχω δει;...». Δεν είναι πάντως μόνο ηθοποιοί αυτοί που «έπιασαν» την καλή. Ο Ντένης Ηλιάδης, για παράδειγμα, βρέθηκε στο Χόλιγουντ σκηνοθετώντας το ριμέικ του «Τελευταίου απιτιού αριστερά», με εισπράξεις σαράντα πέντε εκατομμυρίων δολλαρίων, και τώρα ετοιμάζει το θρίλερ «Τhe Demonologists».

Δεν πρέπει πάντως να ξεχνάμε και την προσφορά της Ρίτας Γουίλσον. Ή, αλλιώς, της Ελληνίδας Μαργαρίτας Γουίλσον, συζύγου του Τομ Χανκς και παραγωγού τόσο του «Βig Fat Greek Wedding» όσο και του εξόχως... τουριστικού «Μamma Μia» με τη Μέριλ Στριπ!

Του Ακη Καπράνου

εφημ. ΤΑ ΝΕΑ Σάββατο 8 Ιανουαρίου 2011

Υποψήφιοι που τίμησαν την ομογένεια

Μέρος Πρώτο

Γιώργος Μπίστης | Ουάσινγτον

Μοιραστείτε το

• Digg
• Facebook
• StumbleUpon
• Yahoo! Buzz
• del.icio.us

Στις εκλογές που έγιναν στις 2 του Νοέμβρη στις Ηνωμένες Πολιτείες δέκα συνολικά Ελληνοαμερικανοί διεκδίκησαν έδρες του Κογκρέσου. Μερικοί κέρδισαν, άλλοι έχασαν. Θα τους δούμε έναν-έναν στην επόμενη μισή ώρα. Μέσα από μια σειρά βίντεο που γυρίσαμε στα σπίτια τους και σε προεκλογικές εκδηλώσεις. (Τα βίντεο αυτά μετέδωσε η Ελληνική Υπηρεσία της Φωνής της Αμερικής την βραδιά των εκλογών σε συνεργαζόμενους σταθμούς με τους οποίους συνδέθηκε δορυφορικά στην Ελλάδα και την Κύπρο).

Ξεκινάμε με τον Αλέξη Γιαννούλια, υποψήφιο γερουσιαστή του Ιλινόι.

(Κείμενο τηλεοπτικού πορτραίτου)

Ο Αλέξης Γιαννούλιας γεννήθηκε στο Σικάγο το 1976 από Καλαβρυτινό πατέρα και Κρητικιά μητέρα που μετανάστευσαν στην πρωτεύουσα του Ιλινόι, όπου ίδρυσαν την Μπρόντγουεη Μπάνκ, η οποία ξεκίνησε από μια φτωχική γειτονιά κι εξελίχτηκε σε τραπεζικό κολοσσό της Πολιτείας.

Μετά από ένα χρόνο στην Ελλάδα, όπου έπαιζε επαγγελματικό μπάσκετ στον Πανιώνιο, ο Αλέξης επέστρεψε στο Ιλινόι κι ανέλαβε ως αντιπρόεδρος της οικογενειακής τράπεζας. Τότε ήταν που γνώρισε τον Μπαράκ Ομπάμα με τον οποίο άρχισε να παίζει μπάσκετ σε γειτονιές του Σικάγου και να ακούει τα πολιτικά όνειρα που έπλαθε τότε ο σημερινός Πρόεδρος των ΗΠΑ. Ο Ομπάμα εξελίχτηκε σε μέντορα του Γιαννούλια και τον βοήθησε να γίνει υπουργός Οικονομικών του Ιλινόι το 2006.

VOA / Greek Service

Αλέξης Γιαννούλιας

Μιλώντας στην Ελληνική Υπηρεσία της Φωνής της Αμερικής ο Αλέξης Γιαννούλιας είπε: «Σαν νέος και άγνωστος, ποτέ δεν θα εκλεγόμουν υπουργός Οικονομικών του Ιλινόϊ εάν ο Μπαράκ Ομπάμα δεν πίστευε σε εμένα και δεν με υποστήριζε».

Ο Αλέξης διαδραμάτισε εθελοντικά ενεργό ρόλο στην προεκλογική εκστρατεία του Μπαράκ Ομπάμα τον οποίον και παρουσίασε στο Συνέδριο του Δημοκρατικού Κόμματος που του έδωσε το Χρίσμα του Προεδρικού Υποψηφίου στις εκλογές του 2008.

Στην σχετική προσφώνησή του είπε μεταξύ άλλων: «Οι γονείς μου ήρθαν από την Ελλάδα στην Αμερική δίχως τίποτα. Μετανάστευσαν σε αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής. Πίστευαν στην επαγγελία της Αμερικής. Στα 32 μου χρόνια έγινα πολιτειακός υπουργός κι εκπλήρωσα έτσι αυτό το όνειρο των γονιών μου. Ο Μπαράκ Ομπάμα κατέδειξε ότι δεν παίζει ρόλο που ζεις, τι ηλικία έχεις, αν είσαι πλούσιος ή φτωχός, λευκός ή μαύρος. Σημασία έχει να μη κλονίζεται η πίστη μας στην σπουδαιότητα της δικής του και της δικής μας ιστορίας που συνίσταται στο ότι η Αμερική δεν είναι απλώς ένας τόπος, είναι μια επαγγελία. Τελικά, από όλους μας εξαρτάται κατά πόσον θα συνεχιστεί το Αμερικανικό όνειρο».

Λίγο μετά την εγκαθίδρυση του Μπαράκ Ομπάμα στον Λευκό Οίκο ο Αλέξης Γιαννούλιας έβαλε σαν στόχο να κατακτήσει την παλιά έδρα του κ. Ομπάμα στην Γερουσία. Ανήγγειλε την υποψηφιότητά του περιστοιχισμένος από μέλη της οικογένειάς του και φίλους. Η Ελληνοαμερικανική κοινότητα τάχτηκε αμέσως στο πλευρό του και γρήγορα του έδωσε ένα μικρό προβάδισμα. Αλλά οι αντίπαλοί του δεν έμειναν άπρακτοι. Αντεπιτέθηκαν καταγγέλλοντας πως η πείρα του στην πολιτική είναι λίγη και τον συνέδεσαν με μια οδυνηρή εξέλιξη, την κατάρρευση της οικογενειακής του τράπεζας στις αρχές της οικονομικής κρίσης. Σε αυτή την δύσκολη στιγμή εμφανίστηκε και πάλιν, σαν από μηχανής Θεός, ο προσωπικός φίλος του Μπαράκ Ομπάμα.

Σε μια αίθουσα κατάμεστη από οπαδούς του ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών είπε: «Ο Αλέξης είναι φίλος μου. Ξέρω τον χαρακτήρα του, την αγάπη του για την χώρα μας και την επιθυμία του να την υπηρετήσει. Αγωνίζεται για το καλό του Ιλινόϊ κι έβαλε υποψηφιότητα για να υποστηρίξει όχι ειδικά συμφέροντα αλλά τα δικά σας συμφέροντα».

VOA / Greek Service

Ο Γιώργος Μπίστης στο στούντιο την βραδιά των εκλογών

Ο Πρόεδρος Ομπάμα ζήτησε από τους υποστηρικτές του Αλέξη Γιαννούλια να στείλουν ένα τρανταχτό μήνυμα στην Ουάσιγκτον.

Να τα λόγια του: «Η αλλαγή επέρχεται χάρις σε εσάς. Αν δουλέψετε ξανά με ενθουσιασμό, πηγαίνοντας από πόρτα σε πόρτα, κάνοντας τηλεφωνήματα και μιλώντας σε φίλους σε κουρεία και κομμωτήρια, τότε να είστε βέβαιοι ότι ο Αλέξης θα είναι ο επόμενος γερουσιαστής της Πολιτείας του Ιλινόι».

Ο Πρόεδρος Ομπάμα, αγωνίζεται για την νίκη του Αλέξη και για έναν άλλο λόγο, για να μη κερδηθεί η παλιά του θέση στην Γερουσία από το κόμμα της αντιπολίτευσης. Γι αυτό και έχει πάει ξανά και ξανά στο Σικάγο για να υποστηρίξει την υποψηφιότητα του Ελληνοαμερικανού φίλου του. Το ίδιο έχει κάνει και η Πρώτη Κυρία των Ηνωμένων Πολιτειών, Μισέλ Ομπάμα.

(Τέλος τηλεοπτικού πορτραίτου)

Όμως, παρά την τεράστια υποστήριξη που του δόθηκε από το Προεδρικό ζεύγος, ο Αλέξης Γιαννούλιας δεν κατάφερε τελικά να εκλεγεί. Του επιβλήθηκε ο ρεπουμπλικανός Μάρκ Κέρκ με διαφορά ψήφων 48 έναντι 46%.

Πάμε τώρα στην Φλόριντα για να περάσουμε λίγες στιγμές με έναν άλλο υποψήφιο, τον Κώστα Μπιλιράκη.

(Κείμενο τηλεοπτικού πορτραίτου)

Η οικογένεια του Κώστα Μπιλιράκη κατάγεται από την Κάλυμνο. Η παππούς και η γιαγιά του μετανάστευσαν στις αρχές του περασμένου αιώνα στο Τάρπον Σπρινγκς, ένα ήσυχο ψαρολίμανο στον κόλπο του Μεξικού, που με την βοήθεια ελλήνων αλιέων σφουγγαριού έγινε τότε πρωτεύουσα της αμερικανικής βιομηχανίας σφουγγαριού. Οι γονείς του Κώστα γεννήθηκαν και οι δυο στο Τάρπον Σπρινγκς. Ο πατέρας του, ο Μιχάλης, ήταν μάλιστα βουλευτής που εκπροσώπησε επί 24 χρόνια την ίδια εκλογική περιφέρεια στη Ουάσιγκτον. Αποσύρθηκε το 2006 και τη θέση του διεκδίκησε και κέρδισε ο Κώστας αποδεικνύοντας για μια ακόμα φορά ότι το μήλο πέφτει κάτω από τη μηλιά.

VOA / Greek Service

Η οικογένεια του Κώστα Μπιλιράκη

Ο Μιχάλης Μπιλιράκης μου είπε τότε γιατί ο γιός του έπρεπε να τον διαδεχτεί στη Βουλή. «O Κώστας είναι καλό παιδί, λαμπρός ελληνοαμερικανός. Μιλά, διαβάζει, χορεύει και τραγουδά ελληνικά. Είναι γέννημα-θρέμμα της Φλόριντα και πολύ ευφυής νέος. Γεννήθηκε όταν σπούδαζα νομικά στο Γκέινσβιλ της Φλόριντα. Είναι πολιτειακός βουλευτής με πολλή πείρα κι έχει ζωηρότατο ενδιαφέρον για τα θέματα της Κύπρου και της Ελλάδας».

Ο Κώστας Μπιλιράκης είναι Ρεπουμπλικανός πολιτικός που δίνει έμφαση στις ηθικές αρχές και τον θεσμό της οικογένειας. Μάλιστα στο βίντεο της πρώτης προεκλογικής εκστρατείας του αντί για ηθοποιοί εμφανίστηκαν αυτά τα ίδια τα παιδιά του. Να η στιχομυθία ανάμεσα στους 4 χαριτωμένους μπόμπιρες όπως την πρόβαλε εκείνο το προεκλογικό σποτάκι:

«- Σας συστήνουμε το μπαμπά μας, τον Γκας Μπιλιράκη, υποψήφιο βουλευτή που καταφέρνει τα πάντα.

- Έχει κάνει πολλά για την παιδεία.

- Μείωσε τους φόρους.

- Σταμάτησε τις γεωτρήσεις πετρελαίου έξω από τις ακτές της Φλόριντα.

-Πάνω από όλα είναι πολύ καλός μπαμπάς. Θα γίνει και πολύ καλός βουλευτής. Σειρά σου να μιλήσεις μπαμπά.

- Είμαι ο Γκας Μπλιράκης κι εγκρίνω το μήνυμα αυτό. Ελπίζω να μην πάρουν τα μυαλά του μπαμπά αέρα».

VOA / Greek Service

Αλέξης Γιαννούλιας, Μπαράκ Ομπάμα με τον Γιώγο Μπίστη

Αλλά το πιο σημαντικό για τον Κώστα Μπιλιράκη είναι το τι λένε οι ψηφοφόροι του γι αυτόν. Πίσω από αυτοκινητόδρομους και μεγάλα κτίρια της περιοχής βρίσκεται το πανεπιστήμιο της Τάμπα, στο οποίο ο Μάριος Στεφανίδης έχει την έδρα της κοινωνιολογίας. Μιλώντας στην Ελληνική Υπηρεσία της Φωνής της Αμερικής, ο κ. Στεφανίδης είπε: «Ο Κώστας Μπιλιράκης είναι πολύ θερμός υποστηρικτής της Κύπρου. Πάντα ενδιαφέρεται για το θέμα της Κύπρου κι επίσης υποστηρίζει πολύ τα θέματα της Ελλάδας με την Μακεδονία, της Αλβανίας, την Κωνσταντινούπολη και τον Πατριάρχη και πάντα προσπαθεί εκατό τοις εκατό να κάνει ότι μπορεί για να μας βοηθήσει εμάς τους Έλληνες».

Ο Γιάννης Κοκολάκης είναι ο πρώην πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ελληνικών Σωματείων της Φλόριντα. Είπε: «Είναι ένας πραγματικά άξιος αντικαταστάτης του πατέρα του. Είμαι πολύ υπερήφανος που τον ξέρω από μικρόν. Αισθάνομαι μεγάλη υπερηφάνεια όταν συναντάω Αμερικανούς Κόγκρεσμαν από διάφορες περιοχές και μου λένε τις δραστηριότητες του Κώστα Μπιλιράκη. Είναι τιμή για την Ελλάδα να έχουμε έναν τέτοιο άνδρα στο Κογκρέσο».

Η ομογένεια έχει και επίσημα τιμήσει τον Κώστα Μπιλιράκη για το νομοθετικό του έργο. Μια από τις πιο μεγάλες διακρίσεις που του έκανε ήταν με την απονομή σε αυτόν του επίζηλου βραβείου Γιώργου Λιβανού».

(Τέλος τηλεοπτικού πορτραίτου)

Ο Κώστας Μπιλιράκης κυριολεκτικά κατατρόπωσε τον αντίπαλό του και επανεκλέχτηκε παίρνοντας το 71 τοις εκατό των ψήφων. Ήτανε μια από τις πιο εντυπωσιακές εκλογικές επιτυχίες της βραδιάς.

(Θα ακολουθήσει η συνέχεια του ρεπορτάζ στο «Υποψήφιοι που τίμησαν την ομογένεια - Μέρος 2^ο »)

http://www.voanews.com/greek/news/US-midterm-elections-greek-americans-11-04-2010-106740279.html

40 ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΗ ΛΑΤΙΝΙΚΗ ΑΜΕΡΙΚΗ

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ανά τον ΚΟΣΜΟ...

'Οι Έλληνες στη Λατινική Αμερική'

του ΓΙΩΡΓΟΥ ΡΟΥΒΑΛΗ

Η παραδοσιακή τάση των Ελλήνων προς μετανάστευση, που ξεκίνησε εξάλλου από την αρχαιότητα1 με διάφορους αποικισμούς στα παράλια της Μεσογείου, στη Ρωσία και στον Πόντο, εκδηλώθηκε και στη Λατινική Αμερική. Στην ήπειρο αυτή, εκτός από τους πρωτοπόρους που έφτασαν με τους πρώτους Ισπανούς κατακτητές, το κύριο ρεύμα των Ελλήνων εκδηλ

ώνεται κυρίως μετά το 1880-1890. Νεότερες έρευνες μας επιτρέπουν να αποκτήσουμε μια πιο εμπεριστατωμένη εικόνα των συνθηκών εγκατάστασης, της καθημερινότητας και της κοινωνικής ανόδου των Ελλήνων μεταναστών στις διάφορες ισπανόφωνες και πορτογαλόφωνες χώρες της αμερικανικής ηπείρου.

ΟΙ Έλληνες δεν έφευγαν τόσο μαζικά στην Κεντρική και στη Νότιο Αμερική όσο στις ΗΠΑ. Το αμερικανικό όνειρο ήταν πανίσχυρο όλο τον 19ο και το πρώτο μισό του 20ού αιώνα. Πάντως και η Λατινική Αμερική απορρόφησε, κυρίως τα νεότερα χρόνια, εκατοντάδες χιλιάδες συμπατριωτών μας. Υπήρξαν διάφορα κύματα που συνόδευαν τα σημαντικότερα ιστορικά γεγονότα του ελληνισμού (αποφυγή στράτευσης των Μικρασιατών στον τουρκικό στρατό, Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, Μικρασιατική Καταστροφή, Κατοχή και Εμφύλιος, δεκαετίες του 1950 και 1960, δικτατορία των συνταγματαρχών). Βασικές χώρες υποδοχής μεταναστών στη Λατινική Αμερική για τους Έλληνες ήταν η Αργεντινή και η Βραζιλία, όπου και οι μεγαλύτερες ελληνικές κοινότητες στην υποήπειρο.

Τη δεκαετία του 1990 η Γενική Γραμματεία Αποδήμου Ελληνισμού ανέθεσε μια σειρά από επιστημονικές έρευνες ανά ήπειρο για να διαπιστώσει την έκταση και τον όγκο της ελληνικής διασποράς.2 Σε γενικές γραμμές, η επίσημη άποψη μιλούσε τότε για 7.000.000 Ελλήνων της διασποράς και σήμερα για 4.000.000 σε 140 χώρες, διαπίστωση που επαναλήφθηκε κατά κόρον και με τη διαμόρφωση, τη δεκαετία του 1990, του ΣΑΕ (Συμβουλίου του Αποδήμου Ελληνισμού), της αυτοοργάνωσης δηλαδή των ομοσπονδιών της διασποράς ανά ήπειρο. Ο καθηγητής Χασιώτης αναφέρει την ύπαρξη το 1980 2.243 οργανώσεων, εκ των οποίων 837 «κοινότητες», 683 εθνικοτοπικά σωματεία και 723 σύλλογοι άλλου τύπου (αλληλοβοηθείας, φιλόπτωχοι, μορφωτικοί, αθλητικοί κ.λπ.). Τούτη η συστηματικότερη αυτοοργάνωση των επιτόπιων κοινοτήτων έγινε με πολύ λίγη, δυστυχώς, αρωγή από το επίσημο κράτος. Πάντως, τα τελευταία χρόνια η παντοιότροπη βοήθεια των επισήμων αρχών έχει αυξηθεί. Οι εκκλησιαστικές αρχές (Αρχιεπισκοπή Βορείου και Νοτίου Αμερικής, Αυστραλίας) συχνά ενδυνάμωσαν και μερικές φορές διαίρεσαν τους μετανάστες σε ενδοομογενειακές διαμάχες.

http://www.istoria.gr/index.php?mod=articles&action=disArcArt&issue=80&id=943