antiitroktiko-Κατερινα Ακριβοπουλου επίθεση σε Παπανδρεου

Το έπος της ελληνικής μετανάστευσης στις ΗΠΑ

ΒΛΙΑ/ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
	Το πανόραμα της μετανάστευσης των Ελλήνων στη Νέα Υόρκη και η ιστορία των κοινοτήτων και των συλλόγων της ομογένειας, από τις αρχές του 1900 έως τη δεκαετία του 90, καταγράφει το βιβλίο της δημοσιογράφου Ρούλας Κοτσέτα, με τίτλο «Κυνηγώντας το όνειρο», που παρουσιάσθηκε πρόσφατα στην Αθήνα, από τις εκδόσεις ΑΛΕΚΤΡΥΩΝ.Πρόκειται για μια δημοσιογραφική έρευνα με στοιχεία και φωτογραφίες από τον αγώνα των ελλήνων να στήσουν μια νέα ζωή στη μεγαλούπολη των αντιθέσεων. Το βιβλίο έχει πλούτο στοιχείων: Το «Καστριγκάρι» (Castle Garden), όπως το παράφρασαν οι Έλληνες μετανάστες, ήταν το πρώτο σημείο αποβίβασης στο λιμάνι, εκεί όπου γινόταν ονομαστική καταγραφή και ιατρικές εξετάσεις. Ο προθάλαμος του ονείρου. Υπολογίζεται ότι από το 1892 έως το 1954 αποβιβάσθηκαν 12 εκατομμύρια μετανάστες από διάφορες χώρες του κόσμου. Ο πρώτος ομογενής που έφθασε στη «Γη της Επαγγελίας» ήταν ο Βασίλης Κωνσταντίν το 1844. Το 1857 άνοιξε το πρώτο ελληνικό εστιατόριο «Πελοπόννησος». Η ελληνική σημαία κυμάτισε για πρώτη φορά στον εορτασμό της 25ης Μαρτίου το 1873. Η πρώτη ελληνική εφημερίδα «Ατλαντίς» ιδρύθηκε το 1894 από το Σόλωνα Βλαστό. To 1891 τετρακόσια μέλη από τη «Αδελφότητα Αθηνά», του πρώτου ελληνικού συλλόγου στην Νέα Υόρκη, έκτισαν την πρώτη ελληνική εκκλησία , την Αγία Τριάδα. Το 1911 άνοιξε το πρώτο ελληνικό σχολείο στο Μπρόνξ. Το 1922 συγκροτήθηκε η οργάνωση ΑΗΕΡΑ (American Hellenic Educational Progressive Association). Οι πρώτες δουλειές που έκαναν ήταν να πουλούν λουλούδια, φρούτα, λαχανικά και παγωτά στους δρόμους, ενώ πολλοί δούλεψαν σκληρά σε κατασκευές σιδηροδρόμων, σε εργοστάσια ακόμη και ως λούστροι. Μετά το Β΄ Παγκόσμιο δημιουργήθηκε ένα μεγάλο κύμα μετανάστευσης νόμιμης και λαθραίας. Μεταξύ των ετών 1959 έως 1972 υπολογίζεται ότι οι λαθραίοι έφθαναν τους 23.000 και οι μόνιμοι τους 100.000. Από πιατάδες άρχισαν σιγά- σιγά να γίνονται εστιάτορες, δουλεύοντας και 15 ώρες την ημέρα. Αρκετοί μπήκαν στο εμπόριο, στις επιχειρήσεις, και τα παιδιά τους στα Πανεπιστήμια, δημιουργώντας μια αξιοσέβαστη ελληνορθόδοξη κοινότητα. Στη δεκαετία του 70, στην περιοχή της Αστόρια δημιουργήθηκε «μια μικρή Ελλάδα ένα λιμάνι παρηγοριάς, μια όαση στην έρημο της μοναξιάς του Έλληνα που πατάει το πόδι του στη ξενιτιά», όπως χαρακτηριστικά γράφει η συγγραφέας. Οτιδήποτε ελληνικό στεγάσθηκε εκεί: Ζαχαροπλαστεία, ταβέρνες, σύλλογοι, σχολεία, Τότε οι Έλληνες έφθαναν τις 100.000. Σήμερα παραμένουν περίπου 75.000, αποτελώντας το κέντρο του Ελληνισμού. Η συγγραφέας του βιβλίου (261 σελίδες μεγάλου σχήματος) γεννήθηκε το 1963 στα Χανιά και έζησε από το 1988 έως το 1997 στη Νέα Υόρκη, όπου εργάσθηκε στην ομογενειακή εφημερίδα «Πρωΐνή» και στον τηλεοπτικό σταθμό NGTV. Κείμενο : Κώστας Μαρδάς http://culture.ana-mpa.gr/view5.php?id=3837

Στην Ελευσίνα μια φορά...

Ημερομηνία δημοσίευσης: 04/08/2010

Της ΕΥΓΕΝΙΑΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ

Η έκθεση ήταν αφιερωμένη στον μύθο του Ερυσίχθονα, που τόλμησε και όπλισε είκοσι βοηθούς με τσεκούρια και αξίνες για να καταστρέψουν το άλσος της Δήμητρας

Το άρθρο στην “Καθημερινή” ήταν κατατοπιστικό. Η έκθεση "Σύγχρονη ανάγνωση του μύθου Ερυσίχθων", στο Πολιτιστικό Κέντρο Δήμου Ελευσίνας "Λεων. Κανελλόπουλος", άξιζε με το παραπάνω. Το μόνο που μας έμεινε ήταν να συνεννοηθούμε για το πώς και με τι θα πάμε.

Ξεκινήσαμε από την Αθήνα στις 6.30 το απόγευμα. Στην παλιά εθνική οδό αντικρίσαμε μια γνώριμη εικόνα. Είδαμε αυτά που βλέπουν όλοι οι ταξιδιώτες (περαστικοί ή μόνιμοι κάτοικοι της περιοχής), δηλαδή σκουπίδια, πλαστικά μπουκάλια, κομμάτια από εφημερίδες και πανιά και πολλή, μα πάρα πολλή βρωμιά. Θλιβερή ανάμνηση της αδράνειας σε ό,τι αφορά την τήρηση καθαριότητας στους δημόσιους χώρους των δήμων Ασπροπύργου και Ελευσίνας.

Σε μιάμιση ώρα μπήκαμε στην Ελευσίνα και αρχίσαμε να ψάχνουμε για το Πολιτιστικό Κέντρο. Δεν βρήκαμε πουθενά πινακίδες και αναγκαστήκαμε να σταματάμε τον κόσμο στον δρόμο. Μεγάλη εντύπωση μάς έκανε ότι κανείς από τους ερωτηθέντες δεν ήξερε προς τα πού πέφτει το κέντρο. Τζάμπα δείξαμε την εφημερίδα, τζάμπα τονίσαμε τη σπουδαιότητα της έκθεσης. Τελικώς, και μετά από μία ώρα που κάναμε κύκλους μέσα στην πόλη, αγγίξαμε τον στόχο μας.

Η έκθεση ήταν αφιερωμένη στον μύθο του Ερυσίχθονα, που τόλμησε και όπλισε είκοσι βοηθούς με τσεκούρια και αξίνες για να καταστρέψουν το άλσος της Δήμητρας. Η οργή της θεάς διπλασιάστηκε όταν, ρωτώντας τον Ερυσίχθονα γιατί καταστρέφει το δάσος και τη φύση, αυτός της απάντησε ότι το θέλει για να κτίσει ένα δώμα με οροφή όπου θα παραθέτει γεύματα για τους φίλους του. Θύμωσε κιόλας για την ενόχληση και την απείλησε ότι θα της μπήξει το τσεκούρι στο κορμί.

Η Δήμητρα τον καταδίκασε να τρώει συνέχεια χωρίς να χορτάσει ποτέ. Ο τιμωρημένος έφτασε να γίνει η μεγαλύτερη ντροπή για την οικογένειά του επειδή άρπαζε τα πάντα. Πεινούσε συνέχεια και δεν σεβόταν τίποτε προκειμένου να γεμίσει την κοιλιά του και να χορτάσει.

Τα 61 καλαίσθητα έργα της έκθεσης, τοποθετημένα στην αυλή και το διώροφο αρχοντικό, μας αντάμειψαν για την ταλαιπωρία μας. Ελάχιστοι ήταν οι επισκέπτες. Αξιόλογοι καλλιτέχνες με τα έργα τους παρέθεσαν τη δική τους αντίληψη για τη σχέση ενός προνομιούχου ανθρώπου με το δάσος. Την υπερκατανάλωση και την έπαρσή του. Ενός αχόρταγου ανθρώπου που δεν σέβεται την φύση και το περιβάλλον προκείμενου να δείξει πως κάνει ό,τι θέλει και τίποτε (ούτε ο σεβασμός στους θεούς και τους θεσμούς) δεν τον σταματάει.

Γλυπτά, πίνακες και κατασκευές με ιδιαίτερη προσωπικότητα και καλλιτεχνική αξία. Χαρακτηριστική η γελοιογραφία του Μ. Κουντούρη με έναν ατάραχο κοστουμαρισμένο κύριο σε μια κλίνη πάνω σε μια μεγάλη πλάκα πάγου που επιπλέει στην Ανταρκτική. Δεν τρέχει τίποτα που δεν έμεινε ούτε ένα δέντρο, ούτε ένα λουλούδι. Αυτός τη δουλειά του την έκανε και είναι ευχαριστημένος κι ο κόσμος ας χαλάσει. Δεν τον νοιάζει που αντικρίζει μόνο νερό και πάγο. Σαν να αδιαφορεί για το ότι, ενώ έχει τη δυνατότητα να αλλάξει και να βελτιώσει τη φύση, την αφήνει να εξαφανιστεί.

Η τεχνολογία και η Πληροφορική έχουν προχωρήσει πάρα πολύ, αλλά δεν μπορούν και δεν πρέπει να αντικαταστήσουν τη φύση και το περιβάλλον. Ο homo proteus (E.O. Wilson), δηλαδή ο τεχνολογικά καλωδιωμένος, δεν βλέπει παρά την προσαρμογή του στην τεχνολογία και στον τεχνητό κόσμο (θάλασσες με κύματα σε πισίνα, χιόνι με μηχανήματα σε τεχνητές πίστες για σκι). Δεν θα επιδιώξει να ξανακερδίσει τη φύση, αλλά να την πλάσει με τεχνητά μέσα.

Οι εγκλωβισμένοι στην κατανάλωση κάτοικοι αυτού του κόσμου συμπεριφέρονται ως αυτοματοποιημένα παρά ως ανθρωπόμορφα όντα. Χάνοντας την επαφή με τη φύση και καταναλώνοντας αλόγιστα τα αγαθά της μεταμορφώνονται σε ρομποτάκια αδυνατώντας να καταλάβουν πως θάβουν το μέλλον τους.

Καταπληκτική η έκθεση της Ελευσίνας. Στην αρχαιότητα ήταν μια από τις πέντε ιερές πόλεις, με τα Ελευσίνια Μυστήρια να προσελκύουν προσκυνητές από όλον τον τότε γνωστό κόσμο. Το δυνατό μήνυμα της έκθεσης θα φτάσει στους Έλληνες; Πόσοι θα μπουν στον κόπο να διαβούν τους βρώμικους δρόμους αυτής της πόλης για να θαυμάσουν από κοντά τα έργα; Πόσοι θα καταλάβουν το μήνυμα ανησυχίας για το μέλλον μας; Δυστυχώς βλέπουμε δίπλα μας πιο πολλούς σαν τον Ερυσίχθονα και λιγότερους που να σέβονται και να αγαπάνε τη φύση και το περιβάλλον.

*από το: http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=559721