«ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ», ΑΝΘΡΩΠΟΘΥΣΙΕΣ ΚΑΙ Ο ΝΕΟΣ «ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟΣ»

   ΙΣΤΟΡΙΚΑ  ΘΕΜΑΤΑ                του Παναγιώτη Ι. Καραφωτιά *       

H ελληνική ιστορία είναι γνωστή. Εκείνο που δεν είναι γνωστό στους πολλούς, είτε λόγω α-παιδείας  ή εθελοτυφλισμού και σκοπιμοτήτων, είναι ότι μετά την «απελευθέρωση» από την τουρκική σκλαβιά, αδιαφανή κυκλώματα εξουσίας, ξένα και ντόπια, φρόντισαν με διάφορους τρόπους- ιδιαίτερα με το περιβόητο «διαίρει και βασίλευε» ή διαίρει και αφαίμαζε-να εδραιώσουν ένα στυγνό σύστημα πολιτικού και κοινωνικού εκμαυλισμού και εξάρτησης ώστε να κατοχυρώνουν και διαιωνίζουν τα προνόμιά τους σε βάρος της πλειοψηφίας του λαού, ο οποίος είχε να επιλέξει ανάμεσα σε εξαθλίωση και δουλοπρέπεια ή μετανάστευση! 

H μόνη φωτεινή περίπτωση, που προοιώνιζε μια πραγματική ελεύθερη, δημοκρατική και ευημερούσα Ελλάδα, αλλά είχε τραγικό τέλος, ήταν το παγκόσμιο μεγαλοφυές διπλωματικό φαινόμενο ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ! Από τη στιγμή, όμως, της καταστροφικής για την Ελλάδα βάρβαρης δολοφονίας του, είχε διαγραφεί το σκοτεινό και αβέβαιο μέλλον της Πατρίδας, του σπουδαίου αλλά τραγικού λαού της, που διχάστηκε, παγιδεύτηκε και αυτοπαγιδεύτηκε σε πολιτικά και κοινωνικά αδιέξοδα και οδηγήθηκε σε αλληλοσπαραγμό! 

Τραγική απόδειξη μεταξύ άλλων η φυλάκιση του Πρωτο- Ηρωα Θεόδωρου Κολοκοτρώνη καθώς και οι ταλαιπωρίες άλλων Ηρώων κ.λπ. Συνεπώς, πραγματική απελευθέρωση με την πλήρη έννοια του όρου  δεν επιτεύχθηκε. Ηταν μια ψευδεπίγραφη «απελευθέρωση» για σημαντικό τμήμα του λαού, και αυτό αποδείχθηκε με τον πρώτο εθνοκτόνο διχασμό και τη Μικρασιατική Τραγωδία.

 Και δεν έφτανε αυτή η τραγωδία, η οποία στοίχισε τη ζωή περίπου 80 χιλιάδων νέων Ελλήνων, αλλά στη συνέχεια μεθοδεύτηκε από τα ίδια κυκλώματα και ο δεύτερος και οδυνηρότερος διχασμός με περίπου διακόσιες χιλιάδες νεκρούς, ξέχωρα τις άλλες τραγικές συνέπειες. Και είναι όντως περίεργο, ότι και οι δυο διχασμοί-τραγωδίες συνέβησαν μετά από τις ηρωικές θυσίες των Ελλήνων και τη σημαντική συμβολή τους στη νίκη των Συμμάχων! Και ναι μεν «χορτάσαμε» πρωτόγνωρους φραστικούς επαίνους για τον καίριο ρόλο της Ελλάδας στην ευτυχή έκβαση του Β΄ ΠΠ, αλλά στην πράξη εισπράξαμε φαρισαϊσμούς!  

Προφανώς,  η Ελλάδα είχε προγραμματισθεί από τότε, από τα ίδια άφιλα και αδίστακτα κυκλώματα, να μη διεκδικήσει όλα τα δίκαιά της και να είναι ισχυρή, να ευημερήσει και προοδεύσει, αλλά να παίζει τον άχαρο ρόλο «υπηρέτη» και δεξαμενής αφαίμαξης φτηνών εργατικών χειρών και-ιδιαίτερα-εγκεφάλων! Οι ανθρωποθυσίες είναι πάντα «απαραίτητες» για τους νεο-δυνάστες. Και φθάσαμε στη σημερινή τραγωδία εξαιτίας, κυρίως, του εγχώριου ελλείμματος πατριωτισμού, ευσυνειδησίας, υπευθυνότητας, κοινωνικής δικαιοσύνης και αξιοκρατίας ηγεσιών αλλά και λαού, που κατατρύχονται σε εμφύλια ζηλοφονικά σύνδρομα με σημαία το περιβόητο αρχαίο «κολούειν τα υπερέχοντα»! {Ηρόδοτος}. 

Και ενώ, όπως τονίστηκε, οι Ελληνες κατόρθωσαν με τεράστιες θυσίες ν’ αντιμετωπίσουν τον μαύρο και κόκκινο ολοκληρωτισμό, συμβάλλοντας αποφασιστικά στη επικράτηση των δημοκρατικών κρατών,  απέτυχαν στο ν’ αντιμετωπίσουν τον άδηλο «ολοκληρωτισμό» του κομματικού νεποτισμού και κατακερματισμού, του κοινωνικού αποκλεισμού, της αναξιοκρατίας και, ιδιαίτερα, της διαφθοράς. Και όπως έχουμε επισημάνει από παλιά, αποτελεί αξίωμα στις διεθνείς σχέσεις ότι η αιχμή του δόρατος της εξωτερικής πολιτικής ισχυρών χωρών είναι η διαφθορά άλλων ώστε να τις ελέγχουν, εκβιάζουν και χρησιμοποιούν. 

Είναι δε καιρός να καταρρεύσει και ο μύθος περί της ορθής κρίσης του λαού, που οι κομματικοί έμποροι δημαγωγοί καπηλεύονται υποκριτικά με τη βοήθεια αμφίβολης εντιμότητας διαμορφωτών της κοινής γνώμης, και να παραδεχτούμε, με όποια πικρία και απογοήτευση, ότι ένα μεγάλο τμήμα του λαού δεν έχει «απελευθερωθεί» ψυχολογικά, ηθικά και πολιτικά, και δεν διαθέτει την ωριμότητα ορθής πολιτικής συμπεριφοράς και κρίσης, τανταλιζόμενο σε λανθασμένες επιλογές που οδηγούν σε αδιέξοδα. Ο εκκολαπτόμενος φανατισμός ακραίων πολιτικών τάσεων,  που εγκυμονεί κινδύνους νέων περιπετειών προς τέρψιν «άσπονδων φίλων» και εχθρών, αποτελεί την απόδειξη των παραπάνω. Τα δε εθνικά προβλήματα παραμένουν σκόπιμα άλυτα ώστε τα προαναφερόμενα κυκλώματα να επενδύουν στη διαιώνισή τους τα ανήθικα και παράνομα συμφέροντά τους. 

Και δεν είναι τυχαίο ότι τη στιγμή που η Ελλάδα άρχισε να σταθεροποιεί την ανάπτυξη και πρόοδό της, τα ίδια κυκλώματα προκάλεσαν έναν τεχνητό «κατακλυσμό» στην Ελλάδα αρχίζοντας από τα Ιμια, το κατασκεύασμα των  Σκοπίων και την προκλητικά ανιστόρητη, ανήθικη και παράνομη από πλευράς Διεθνούς Δικαίου μετονομασία τους, την ανοχή για 40 χρόνια της τουρκικής στρατιωτικής κατοχής τμήματος της Κύπρου, κράτους-μέλους του ΟΗΕ και της ΕΕ, κατά παράβαση του Διεθνούς Δικαίου και  των αποφάσεων του ΟΗΕ, και, τέλος, την εκχώρηση μέρους της εθνικής κυριαρχίας στη διαφιλονικούμενη Τρόικα. 

 Ωστόσο, στην προκειμένη περίπτωση και σύμφωνα με το αρχαίο σοφιστικό ρητό «ουδέν κακόν αμιγές καλού», η παρούσα σοβαρή κρίση ίσως συμβάλλει, mutatis mutandis, στην ωρίμανση και λύτρωση του λαού από τα παλαιοκομματικά κ.λπ. διχαστικά κ.ά. προαναφερθέντα πάθη, και στη δημιουργία μιας νέας ιδεολογίας που να καλλιεργεί ειλικρινή πατριωτισμό, ομοψυχία, δημοκρατική υπευθυνότητα και αξιοκρατική νοοτροπία, ώστε να ξεπεράσει την κρίση και να απαλλαγεί από την ξένη «κηδεμονία», και, επιτέλους, να νιώσει πραγματικά ελεύθερος όπως αρμόζει στην ιστορία του, τον πολιτισμό του, τα σπουδαία επιτεύγματα και τις απαράμιλλες θυσίες του για την επικράτηση ανθρωπιστικών και δημοκρατικών ιδανικών και αξιών στον κόσμο!   

______________

* Ο Παναγιώτης Ι. Καραφωτιάς είναι 

 καθηγητής Διεθνών Σχέσεων  Πανεπιστημίου  Ινδιανάπολης, 

 τ. Διευθύνοντος Σύμβουλος του ΟΗΕ στην Ελλάδα και Κύπρο.

*Αναδημοσίευση από την εφημερίδα "Αρκαδικό Βήμα" Ιαν. 2014 αρ. φ. 253

ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ! Το μοναδικό ελληνικό βιβλιοπωλείο στη Ν. Υόρκη το άνοιξε Νιγη...

Όταν οι Έλληνες της Αμερικής ανοίγουν σουβλατζίδικα, ο Νιγηριανός οδοντίατρος Sam Chekwas, λάτρης της ελληνικής γραμματείας, άνοιξε ελληνικό βιβλιοπωλείο, με στόχο να διαφυλάξει την ελληνική γλώσσα, να.μυήσει σ΄αυτή και την λογοτεχνία της και τους Αμερικανούς!
Το μοναδικό ελληνικό βιβλιοπωλείο στη Νέα Υόρκη! Εύγε του... και ντροπή μας!

«Πάρεξ Ελευθερία και γλώσσα»

ΓΛΩΣΣΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ

---

Μετά την πρόσφατη ανακοίνωση της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Κύπρου σχετικά με τη Γλωσσική μας Παιδεία ξεκίνησε παράλληλα και ο διάλογος και κριτική αναφορικά με την Γλώσσα του τόπου μας. Με έκπληξη είδαμε ανακοινώσεις διαφόρων γνωστών και αγνώστων ομάδων, οργανώσεων και ΜΚΟ (οι οποίες παλαιότερα είχαν επιδείξει μέγιστη σπουδή στην υποστήριξη του Σχεδίου Ανάν και της Επαναπροσέγγισης) που καταφέρονται με μανία και υβριστικούς χαρακτηρισμούς εναντίον της Εκκλησίας και της Ελληνικής μας Γλώσσας, καλώντας τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και το ΥΠΠΑΙ ν’ αλλάξει πολιτική στην Παιδεία μας, επιθυμώντας όπως οι ίδιοι λένε «Παιδεία που να εξυπηρετεί τη λύση και την καλλιέργεια κουλτούρας επανένωσης στη βάση των οραμάτων του Διαφωτισμού». Να μετατραπεί δηλαδή η Παιδεία μας σε ένα καλό μύλο χρησιμοθηρίας που όλα τα αλέθει.

Τα τελευταία χρόνια η πατρίδα μας βιώνει μια άνευ προηγουμένου οικονομική κρίση. Μιας κρίσης όμως όπου προηγήθηκε μια βαθιά παρακμή της κοινωνίας μας σε όλους τους τομείς. Η Παιδεία, όπως και η πολιτική υποτάχθηκαν στο καταναλωτικό μοντέλο. Δυστυχώς το κυρίαρχο κοινωνικό μας πρότυπο υπήρξε ένας αδίστακτος αμοραλισμός. Τα πάντα, όπως και η Παιδεία, έπρεπε να εξυπηρετούν τη χρησιμοθηρία. Υιοθετώντας αλόγιστα και άκριτα το Δυτικό μοντέλο και πιθηκίζοντας νεοδιαφωτιστικές και νεομαρξιστικές εκπαιδευτικές μεθόδους καταλήξαμε να προσαρμόσουμε την Παιδεία μας σ’ ένα εργοστάσιο παραγωγής υπάκουων καταναλωτών, ανίκανων να κατανοήσουν, να κριτικάρουν και να αντιδράσουν στις πολιτικές και οικονομικές επιταγές των κρατούντων της γης. Όχι τυχαίο το γεγονός ότι αφιερώνονται πολλά κεφάλαια στα διάφορα εκπαιδευτικά εγχειρίδια που αφορούν τη διαχείριση λεφτών, επιχειρήσεων, τεχνολογίας έτσι  ώστε να σφηνώνεται στα παιδιά, τους σημερινούς και αυριανούς πολίτες ότι τα πάντα γύρω του λειτουργούν ως εμπορεύματα. Αυτό που επίσης προσπαθούν να καλλιεργήσουν είναι η λεγόμενη «πολιτική ορθότητα». Σ’ αυτό εντασσόταν και η πρόταξη της κυπριακής διαλέκτου σε επίπεδο Γλώσσας ώστε να εξυπηρετεί πολιτικές στοχοθεσίες. Στα ίδια πλαίσια γίνεται προσπάθεια να εξωραϊστούν κάθε τι που συνδέεται με την παρούσα τάξη πραγμάτων, όπως η αποικιοκρατία (βλέπε βρετανικές βάσεις), ενώ ταυτόχρονα υποβαθμίζονται εντέχνως όλες εκείνες οι μεγάλες στιγμές της εθνικής και της κοινωνικής ανάτασης και αντίστασης του λαού μας (βλέπε απελευθερωτικός αγώνας ΕΟΚΑ 1955-59). Έτσι, τουλάχιστον τα προηγούμενα 5 χρόνια, γίναμε μάρτυρες μιας άνευ προηγουμένου προσπάθειας για αποσιώπηση της Τουρκικής εισβολής και κατοχής, τη θέση της οποίας πήραν φληναφήματα τύπου «καλλιέργεια κουλτούρας λύσης», «επαναπροσέγγιση των δύο κοινοτήτων» κ.λπ. Άρα όποιος μιλούσε για Ελευθερία, Εθνική ταυτότητα, Δικαιοσύνη κινδύνευε να στοχοποιηθεί από τα παπαγαλάκια της κρατούσας ιδεολογίας και να διασυρθεί ως «εθνικιστής», «σκοταδιστής» κ.α. Σήμερα στο όνομα αυτών των απόψεων και ιδεολογημάτων οι συγκεκριμένες ομάδες και άτομα εξαπολύουν μύδρους εναντίον του ελληνικού χαρακτήρα της Παιδείας μας.

Στις κοσμογονικές αυτές αλλαγές που συντελούνται γύρω μας, με χαρά διαπιστώνουμε και προσβλέπουμε να έχει συνέχεια, η αλλαγή των στόχων της φετινής χρονιάς στην Εκπαίδευση στην Κύπρο. Σημειώνουμε ότι για φέτος και μετά από πάρα πολλά χρόνια πρώτος εκπαιδευτικός στόχος είναι η ανάδειξη της μνήμης των κατεχομένων μας και η καλλιέργεια απελευθερωτικού φρονήματος στους μαθητές μας.

Εκτός όμως από τους γενικότερους στόχους, θα πρέπει τα νέα αναλυτικά προγράμματα να δώσουν ιδιαίτερη βαρύτητα στη Γλώσσα. Μια πραγματικά ριζοσπαστική εκπαιδευτική μεταρρύθμιση θα πρέπει να προτάσσει την ποιότητα εις βάρος της χρηστικότητας. Άνθρωπος χωρίς γλώσσα, είναι άνθρωπος χωρίς σκέψη. Η αγλωσσία παράγει πραγματικά μια χαύνωση των αντανακλαστικών κριτικής εγρήγορσης. Μόνο με την καλλιέργεια της Γλώσσας θα καταφέρουμε να παράγουμε πολιτισμό, να ξεφύγουμε από το σημερινό μηδενισμό, να γνωρίσουμε τι πραγματικά δίνει χαρά στη ζωή. Με τη Γλώσσα μπορούμε να μιλήσουμε, να συζητήσουμε, να κριτικάρουμε, να ερωτευτούμε. Να γνωρίζουμε από πού κρατάμε, ποιοι είμαστε, που πηγαίνουμε. Να συνομιλούμε δημιουργικά με το Ρωμανό το Μελωδό, τον Παπαδιαμάντη, τον Καβάφη και το Βασίλη Μιχαηλίδη.

«Μήγαρις έχω άλλο στο νου μου πάρεξ ελευθερία και γλώσσα;», είχε γράψει ο εθνικός μας ποιητής, ο Διονύσιος Σολωμός, θέλοντας να διδάξει ότι η εθνική ελευθερία συνάπτεται με την ελληνική γλώσσα. Ύστερα από 150 χρόνια ένας άλλος διακεκριμένος ποιητής μας, ο Οδυσσέας Ελύτης, επανέλαβε με το δικό του τρόπο την ίδια θέση υπογραμμίζοντας ότι η ιστορική συνέχεια του Έθνους και η γλώσσα του συμπορεύονται: «Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου».  Η ελληνική γλώσσα πράγματι αποτελεί ένα από τα θεμελιώδη στοιχεία της εθνικής μας ταυτότητας. Μια περιουσία κυριολεκτικά αναπαλλοτρίωτη.

Καταλήγοντας, καλούμε όλους τους φορείς που ασκούν εξουσία στον τόπο μας, κυβέρνηση, Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού, Εκκλησία να εγκύψουν με πραγματικό ενδιαφέρον σε μια Εκπαιδευτική μεταρρύθμιση όπου στόχος θα είναι η δημιουργία πολιτών που γνωρίζουν την ταυτότητά τους, μακριά από φανατισμό και μισαλλοδοξία, πατριώτες και όχι ρατσιστές ή εθνομηδενιστές, άνθρωποι ισορροπημένοι με αξίες και ήθος, δημιουργικοί, δημοκρατικοί, εργατικοί, με κρίση και όχι συμπλεγματικοί μιμητές δυτικών προτύπων και άβουλοι καταναλωτές.

 

 Γιάννης Αντωνιάδης  

 Εκπαιδευτικός-θεολόγος