ΑΛΜΠΕΡ ΚΑΜΥ(1913-1960) προς την χήρα του ΝΙΚΟΥ, ΕΛΕΝΗ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ, στον οποίο αφιέρωσε το δικό του ΝΟΜΠΕΛ ΛΟΓΟΤΕΧΝΊΑΣ ΠΟΥ ΠΗΡΕ ΤΟ 1959

Dionisis Vitsos

ΑΘΗΝΑ 

«Κι όταν έφυγε ο κατακτητής και περιμέναμε όλοι ελευθερία και δικαίωση των εθνικών μας ελπίδων έγινε κάτι το απροσδόκητο, μοναδικό στον κόσμο: Οι προδότες κι οι δοσίλογοι πήραν ουσιαστικά την εξουσία κι οι ελευθερωτές φυλακίστηκαν, ξορίστηκαν κι ο λαός πεινά και τα εθνικά μας δίκαια κινδυνεύουν. Η αντεπανάσταση, που τη γέννησε ο τραγικός Δεκέμβρης, λυμαίνεται σήμερα την Ελλάδα -το στρατό, τη χωροφυλακή, την αστυνομία, τον κρατικό μηχανισμό. Στην πολιτική, οικονομική και κοινωνική ζωή μας επικρατούν οι δυνάμεις του σκοτεινού αναχρονισμού, της άπληστης οικονομικής ολιγαρχίας και της πατριδοκάπηλης ξετσιπωσιάς.

Η εργατική Αγγλία θέλει να γίνει αληθινά ο ηθικός ηγέτης του μεταπολεμικού κόσμου δεν μπορεί να μένει απαθής μπροστά στην τεχνητή τούτη αναβίωση των δυνάμεων του σκότους, που η εξόντωσή τους αποτελεί τη μόνη ιστορική δικαίωση του συμμαχικού αγώνα».

ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ(1883-1957), Επιστολή του προς τον ΥΦΥΠΟΥΡΓΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΒΡΕΤΤΑΝΙΑΣ ΜΑΚ ΝΗΛ, 13.11.1945.

[Tο βρετανικό Συμβούλιο είχε προσφέρει στον Καζαντζάκη ένα δωμάτιο στο Kαίμπριτζ, όπου περνάει ένα καλοκαίρι, γράφοντας ένα μυθιστόρημα με τίτλο "O Aνήφορος" - έναν ακόμη προάγγελο του "Kαπετάν Mιχάλη". Tο Σεπτέμβριο η Αγγλική κυβέρνηση απελαύνει τον Καζαντζάκη από την Αγγλία με το αιτιολογικό ότι παραβίασε την υπόσχεση μη ανάμειξης στα πολιτικά πράγματα. 

Πηγαίνει στο Παρίσι, καλεσμένος της Γαλλικής Kυβέρνησης. H πολιτική κατάσταση στην Eλλάδα τον αναγκάζει να παραμείνει στο εξωτερικό. Θα υποχρεωθεί να παραμείνει μέχρι τον θάνατό του στη Γαλλία. Εγκαταστάθηκε στην Αντίμπ, την αρχαία Αντίπολη. Ήταν, όπως έλεγε, η «Μικρή του Ελλάδα». Η Μεγάλη Ελλάδα τον πολέμησε, όχι μόνο με την άρνηση ανανέωσης του διαβατηρίου, αλλά και για τη διεκδίκηση του βραβείου Νομπέλ.].

«Οταν με κάλεσε το Βρετανικό Συμβούλιο ως λογοτέχνη να επισκεφτώ και να μελετήσω την μεταπολεμική Αγγλία, μου δηλώθηκε ότι κατά το διάστημα της παραμονής μου εκεί σύμφωνα με την καθιερωμένη αρχή, δεν θα έπρεπε να αναμιχθώ στα πολιτικά πράγματα. Δύο γεγονότα που μεσολάβησαν, αν και είχαν πολιτικό χαρακτήρα, δεν ήταν όμως και παραβίαση της καθιερωμένης αρχής. 

Το πρώτο είναι η πρόσκληση που έκανε ο υφυπουργός των Εξωτερικών Μακ Νηλ. Ο Αγγλος υπουργός με παρακάλεσε να του εξηγήσω τις απόψεις μου για την κατάσταση στην Ελλάδα. Του δήλωσα με πλήρη ειλικρίνεια αυτό που πίστευα και πιστεύω, ότι δηλαδή δεν υπάρχει άλλη λύση στο ελληνικό πρόβλημα παρά ο σχηματισμός Οικουμενικής κυβέρνησης με τη συμμετοχή του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας. Οτι η κυβέρνηση αυτή πρέπει να εφαρμόσει πολιτική κατευνασμού και συμφιλίωσης.

Το δεύτερο γεγονός ήταν ο χαιρετισμός που έστειλα στην Ελλάδα κατά τις παραμονές του δημοψηφίσματος διά μέσου της Ενωσης Λαϊκής Δημοκρατίας, όπου τόνιζα ότι ο Ελληνικός λαός ύστερα από τη δοκιμασία του Μεταξά και την ακόμα μεγαλύτερη δοκιμασία της Κατοχής δε μπορεί να ανεχθεί να του επιβάλλουν ένα νεοφασιστικό καθεστώς. Το Βρετανικό Συμβούλιο τη συνομιλία μου με τον Μακ Νηλ με κάλεσε και μου ζήτησε εξηγήσεις γιατί παραβίασα την υπόσχεση να μην αναμιχθώ στα πολιτικά πράγματα. Απάντησα ότι καμιά πράξη πολιτική δεν έκανα αναπτύσσοντας τις ιδέες μου στον υφυπουργό των Εξωτερικών ή στέλνοντας το χαιρετισμό μου στην Ελλάδα. Εδήλωσα ακόμα ότι η πρόσκληση του Βρετανικού Συμβουλίου και η φιλοξενία μου στην Αγγλία δε μπορούσε να σημαίνει ότι απαλλοτρίωσα τις ιδέες μου και τις αντιλήψεις μου κι όχι μόνο εγώ αλλά κανείς Έλληνας πατριώτης, κανείς ελεύθερος άνθρωπος δε μπορούσε να ανεχθεί να πουλήσει δηλαδή την ιδεολογία του για ένα ταξίδι μελέτης ή για οτιδήποτε άλλο».

ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ, Συνέντευξη στο ΒΑΣΟ ΓΕΩΡΓΙΟΥ στην εφημερίδα ΡΙΖΟΣ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ, 16.12.1946

.

«Είναι δύο υποψήφιοι των σφαγέων του Δεκεμβρίου... τελείως ξένοι προς την Ελλάδα».

ΕΣΤΙΑ, Αύγουστος 1946, για τους υποψήφιους για Νόμπελ ΝΙΚΟ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ και ΑΓΓΕΛΟ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟ

.

««Kυρία, πολύ λυπήθηκα που δε μπόρεσα να έρθω στην πρόσκλησή σας. Είχα πάντα μεγάλο θαυμασμό και αν το επιτρέπετε, ένα είδος στοργής, για το έργο του συζύγου σας. Είχα τη χαρά να αποδείξω και δημοσία στην Αθήνα αυτό μου τον θαυμασμό, τον καιρό που η επίσημη Ελλάδα έκαμε "μούτρα" στον πιο μεγάλο της συγγραφέα. Ο τρόπος που δέχτηκε το ακροατήριο - οι περισσότεροι φοιτητές - τη μαρτυρία μου, αποτελούσε την πιο όμορφη αναγνώριση, που μπορούσε να λάβει το έργο και η δράση του συζύγου σας.

Κι ακόμα δεν ξεχνώ πως τη μέρα που λυπόμουν να δεχτώ μια τιμή, που ο Καζαντζάκης άξιζε εκατό φορές περισσότερο, έλαβα ένα του τηλεγράφημα από τα πιο θερμά. Λίγο υστερότερα κατάλαβα με τρόμο πως το μήνυμα αυτό ήταν γραμμένο λίγες μέρες προτού πεθάνει. Μαζί του χάθηκε ένας από τους τελευταίους μεγάλους καλλιτέχνες. Είμαι από εκείνους που αισθάνονται και θα εξακολουθήσουν να αισθάνονται το μεγάλο κενό που άφησε»...».

~~~~~~~~~~~

ΑΛΜΠΕΡ ΚΑΜΥ(1913-1960) προς την χήρα του ΝΙΚΟΥ,  ΕΛΕΝΗ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ, στον οποίο αφιέρωσε το δικό του ΝΟΜΠΕΛ ΛΟΓΟΤΕΧΝΊΑΣ ΠΟΥ ΠΗΡΕ ΤΟ 1959

Γιάννης Τσαρούχης (1910 - 1989) Ναύτης, 1938

Εθνική Πινακοθήκη - Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτσου / National Gallery

Γιάννης Τσαρούχης (1910 - 1989) 

Ναύτης, 1938

Δωρεά Υπουργείου Παιδείας

Εκτίθεται, Εθνική Πινακοθήκη, Άλσος Ελληνικού Στρατου, Γουδή

Ένας νεαρός ναύτης με αδρά, λαϊκά χαρακτηριστικά απεικονίζεται στο πρώτο επίπεδο, πολύ κοντά στο θεατή. Κάθεται σε μια καρέκλα με σταυρωμένα χέρια και μας κοιτάει κατάματα. Το έργο έχει σχεδιαστεί με απλοποιημένο σχέδιο, με γρήγορες και σίγουρες πινελιές και με λιγοστά χρώματα. Προσέξτε με πόσο απλά μέσα έχει αποδώσει τα χαρακτηριστικά του προσώπου ή τα χοντρά χέρια. Με αξιοθαύμαστη μαεστρία ζωγράφισε την άσπρη ναυτική στολή. 

Το αραιωμένο λευκό χρώμα αφήνει να διαφαίνεται η μαύρη προετοιμασία και έτσι υποβάλλονται οι πτυχώσεις και οι ζάρες στα μανίκια. Με τέσσερα χρώματα, –μαύρο, λευκό, ώχρα και γκρίζο– καταφέρνει να δώσει μια εικόνα γεμάτη ζωντάνια. Σε αυτά τα έργα ο Τσαρούχης αξιοποιεί τόσο το δίδαγμα του Γάλλου ζωγράφου Ματίς όσο και το δίδαγμα της λαϊκής τέχνης.

~~~~~~~~~~

Yannis Tsarouchis (1910 - 1989) 

Sailor, 1938

Donated by the Ministry of Education

On view, National Gallery, Hellenic Army Park, Goudi

A young sailor with rough, lower-class features is portrayed in the foreground, very close to the viewer. He is seated on a chair with his arms crossed, looking straight ahead towards the viewer. The work has been drawn in a simplified manner, with swift and assured brushwork and scant colour. Note the simplicity of means in rendering the facial features or the big hands. The white sailor`s suit has been painted with extraordinary craftsmanship. The diluted white colour allows the black preparation to show through, suggesting the folds and wrinkles on the sleeves. Only four colours – black, white, ochre and grey – are used, yet the artist achieves an image that is full of life. In these works, Tsarouchis benefits from the teachings of both Matisse and folk art.

ΔΙΑΣΠΟΡΑ-online: Γιώργος Ξ. Ματζουράνης «Μας λένε γκασταρμπάιτερ» ...

ΔΙΑΣΠΟΡΑ-online: Γιώργος Ξ. Ματζουράνης «Μας λένε γκασταρμπάιτερ» ...: ΠΕΡΙΔΙΑΒΑΙΝΟΝΤΑΣ Ετσι χτίστηκε το γερμανικό «θαύμα»

Με αφορμή τη συμπλήρωση ενός χρόνου από τον θάνατο του Ματζουράνη, ο Πολιτιστικός Σύλλογος του Δήμου Σίφνου, απ’ όπου καταγόταν, θα πραγματοποιήσει το ερχόμενο Σάββατο 18 Αυγούστου, ώρα 20.30, τιμητική εκδήλωση στο Πολιτιστικό Κέντρο «Μαριάνθη Σίμου» στον Αρτεμώνα, με ομιλητές τους: Μήτσο Κασόλα, συγγραφέα, Ελένη Τορόση, δημοσιογράφο – συγγραφέα, Νίκη Αϊντενάιερ – Αναστασιάδη, επίτιμη διδάκτορα του Τμήματος Γερμανικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Χανς Αϊντενάιερ, καθηγητή της Μεσαιωνικής και Νεοελληνικής Φιλολογίας (φιλέλληνας και συνιδρυτής με τη σύζυγό του, του εκδοτικού οίκου Ρωμιοσύνη, με σκοπό τη διάδοση της ελληνικής γλώσσας στον γερμανόφωνο χώρο).

δείτε περισσότερα στο: http://diaspora-gr.blogspot.com/2018/08/18.html

Παιδεία online...: Κωνσταντίνος Δασκαλάκης: «Είμαι χαρούμενος που μπόρεσα να προσφέρω στην ελληνική σκέψη»

Παιδεία online...: Κωνσταντίνος Δασκαλάκης: «Είμαι χαρούμενος που μπ...: ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΣΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ Κωνσταντίνος Δασκαλάκης: Οταν ανέβηκα να λάβω το βραβείο, στο μυαλό μου ήρθε η Ελλάδα Ο 37χρον...

«Είμαι χαρούμενος που μπόρεσα να προσφέρω στην ελληνική σκέψη»,

φωτογραφία: intimenews

περισσότερα στο:

http://paideia-online.blogspot.com/2018/08/blog-post.html

Ένοπλος άνοιξε πυρ σε ελληνική συνοικία στο Τορόντο Μία γυναίκα έχασε τη ζωή της

ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΠΑΡΟΙΚΙΕΣ // ΤΟΡΟΝΤΟ ΚΑΝΑΔΑΣ

Δευτέρα 23 Ιουλίου 2018

Πολλοί άνθρωποι τραυματίστηκαν όταν ένοπλος άνοιξε πυρ στο Τορόντο, μεταδίδουν καναδικά ΜΜΕ.

Σύμφωνα με το καναδικό τηλεοπτικό δίκτυο CBC, ακούστηκαν τουλάχιστον 10 ως 15 πυροβολισμοί. Η αστυνομία του Τορόντο ανέφερε ότι ο δράστης είναι νεκρός, κατά την ίδια πηγή.

Το περιστατικό συνέβη σε ελληνική συνοικία.

Μία γυναίκα έχασε τη ζωή της και τουλάχιστον δεκατρείς τραυματίστηκαν στο περιστατικό με πυροβολισμούς που συγκλονίζει το Τορόντο του Καναδά, σύμφωνα με τον απολογισμό καναδικών μέσων ενημέρωσης.

Η επίθεση σημειώθηκε στη συνοικία Γκρίκταουν γύρω στις 5 τα ξημερώματα, ώρα Ελλάδας.

Δράστης της επίθεσης είναι, σύμφωνα με τις μέχρι στιγμής πληροφορίες, ένας 30χρονος άνδρας, ο οποίος έχει χάσει τη ζωή του.

_________

https://www.newsbeast.gr/world/arthro/3837959/enoplos-anoixe-pyr-sto-toronto?utm_medium=onesignal&utm_source=notification&utm_campaign=alert&utm_content=post

Τίνα Βλάχος, Φωτογράφος για τον εορτασμό της γυναικείας φόρμας

  ΑΝΘΡΩΠΟΣ & ΤΕΧΝΗ   

Γνωστός για την ξεχωριστή χρήση του χρώματος και την επιλογή των εκπληκτικών τοποθεσιών, η φωτογράφος Τίνα Βλάχος της Μελβούρνης ανακαλύπτει τι γυμνό σημαίνει για αυτήν και μεγαλώνει ως Ελληνική πολυνησιακή WOC στην Αυστραλία

Ελευθερία. Φωτογραφίες: Τίνα Βλάχος

Γράφει η Νέλλυ Σκουφάτογλου *

Tina (Kostantina) Ο Βλάχος είναι νέος φωτογράφος μόδας και πορτρέτου, με έδρα τη Μελβούρνη και περιαγωγής του πλανήτη σε κάθε ευκαιρία με μια φωτογραφική μηχανή στο χέρι.

Εκτός από την ξεχωριστή χρήση του χρώματος στην εννοιολογική φωτογραφία της, ένα άλλο χαρακτηριστικό που τραβάει την προσοχή του θεατή είναι η μοναδική επιλογή των τοποθεσιών. Κατασκευάζει σκηνές που είναι νεανικές και εντοπίζονται με την δημιουργική της κοινότητα, αλλά εξευγενισμένες.

Το πιο πρόσφατο έργο της αποδίδει φόρο τιμής στην ιερή γυναικεία μορφή και την πολυπολιτισμικότητα. Είναι η ίδια η ανάμικτη κληρονομιά της, της Ελληνικής και της Ινδο-Φιτζιανής καταγωγής, η Τίνα μεγαλώνει και αγκαλιάζει και τις δύο πτυχές της ταυτότητάς της στην καρδιά του πολιτιστικού λιωμένου ποτ που είναι η Μελβούρνη.

Μετά από την εποχή της I & In time, το σώμα της δουλειάς και ένα δημιουργικό ταξίδι εξερεύνησης στη Νέα Υόρκη - όπου σύντομα θα μετεγκατασταθούν - η Τίνα επικεντρώνεται στην αφήγηση ιστοριών που ξεπερνούν τις φυλές και τα συμβατικά ομορφιά που απεικονίζουν την ωμή αλήθεια των γυναικείων σωμάτων.

Πότε δημιουργήσατε για πρώτη φορά ενδιαφέρον για τη φωτογραφία; 

Ήμουν αρκετά νέος όταν έμαθα ενδιαφέρον για τη φωτογραφία, ήταν το μόνο χόμπι στο οποίο ήμουν καλός.

Από εκείνη τη στιγμή, ήμουν αρκετά αποφασισμένος να ασχοληθώ με τη φωτογραφία, θα χρησιμοποιούσα ό, τι συμπαγή ψηφιακές φωτογραφικές μηχανές που είχα στο σπίτι για να πυροβολήσω κυριολεκτικά οτιδήποτε μπορούσα, κυρίως λουλούδια, τα οποία θα χρησιμοποιούσα για να μάθω πώς να επεξεργάζομαι στο Photoshop.

Πυροβολήσα σχεδόν μόνο τη φωτογραφία και τη φωτογραφία της φύσης για το πρώτο μέρος της ζωής μου. μέχρι τις 15 μ.μ. ζήτησα από τη μητέρα μου να μου αγοράσει ένα DSLR και από εκείνη την στιγμή άρχισα σοβαρά τη λήψη φωτογραφίας, τοποθετώντας το μεγαλύτερο μέρος του περιεχομένου μου στο Tumblr, το οποίο πραγματικά επικύρωνε την εποχή εκείνη. Οι άνθρωποι μου άρεσαν τις φωτογραφίες μου και μου άρεσε πολύ. Ήμουν αρκετά σταθερή σε εκείνο το σημείο προσπαθώντας να το μετατρέψω σε καριέρα.

Γιατί επιλέξατε τη μόδα και τα πορτραίτα; 

Όταν άρχισα να ενδιαφέρομαι για τη φωτογραφία, τραβούσα κυρίως φωτογραφίες από οτιδήποτε μπορούσα, συνήθως πορτρέτα φίλων μου τις νύχτες. Σύντομα ήθελα κάτι διαφορετικό, καθώς βελτιώθηκα με την κατεύθυνση, άρχισα να εξερευνούμε τον κόσμο των ειδήσεων. Ήταν εξαιρετικά συναρπαστικό το γεγονός ότι μπορούσα να σχεδιάσω και να εκτελέσω έναν πυροβολισμό με πλήρη δημιουργικό έλεγχο και πραγματικά μου άρεσε αυτή η διαδικασία, τόσο φυσικά απλώς είχα κολλήσει με αυτό.

Κάνετε ψηφιακές και ταινίες; Υπάρχει κάποιο μέσο που προτιμάτε και γιατί είναι αυτό; 

Προτιμώ το ψηφιακό λόγω του πόσο ευπροσάρμοστο είναι, επεξεργάζομαι πολύ τις εικόνες μου και βρίσκω καλύτερο να επικοινωνήσω τις ιδέες μου μέσω αυτού του μέσου, ωστόσο άρχισα μόνο να τραβήξω σοβαρά τη φωτογραφία όταν άρχισα να φωτογραφίζω ασπρόμαυρη ταινία, με μόνο 24 εκθέσεις που με έκανε να είμαι πολύ ενήμερος για αυτό που ήθελα να επικοινωνήσω, εκτός από αυτό που ποτέ δεν πραγματικά [βουτήξαμε] στον κόσμο του πυροβολισμού χρώματος 35mm, αλλά έχω πειραματιστεί από καιρό σε καιρό. Ένα από τα αγαπημένα μου μέσα για να πυροβολήσω είναι Polaroid, έχω μια μεγάλη συλλογή που έχω συγκεντρώσει τα τελευταία πέντε χρόνια.

Τι είδους vibe και εικόνες σάς τραβάει όταν πρόκειται να τραβήξετε φωτογραφίες; 

Είμαι πολύ ελκυστική σε ονειρικές εικόνες. Μου αρέσει να φωτογραφίζω ανθρώπους με τρόπο που δεν θα είχε απαραίτητα νόημα στον πραγματικό κόσμο.

Συνηθίζω να αντλούν τις ιδέες μου από τη φύση και τον ήχο, κάτι που με ενδιαφέρει πραγματικά η Αρχαία Ελλάδα, πολλά από τα οποία παρουσιάζουν έχουν προέλθει από αγάλματα και ζωγραφική από αυτές τις εποχές. Το χρώμα είναι η πιο σημαντική πτυχή των φωτογραφιών μου και τείνω να κατευθύνω προς τα γυρίσματα σε τοπία για τους υπέροχους φυσικούς τους τόνους. Ο τρόπος που συνδυάζω τα χρώματα των αντικειμένων και της θέσης μου είναι σχεδόν πάντα εσκεμμένος και πιο συχνά προτιμώ φυσικό φωτισμό.

Έχετε μια πολύ διαφορετική χρήση του χρώματος στη φωτογραφία σας. Από μια πολύ φυσική αισθητική φαίνεται ότι έχετε μετακινηθεί προς πιο ήπια, πιο παστέλ τόνοι. Ήταν μόνο τα τελευταία σας έργα ή είναι μια στροφή στο στυλ; 

Η δουλειά μου ξεκίνησε πολύ κινηματογραφικά, αποσκοπούσα στις φωτογραφίες μου να μοιάζουν με φωτογραφίες από μια ταινία indie, αλλά με την πάροδο του χρόνου φυσικά ανέπτυξα μια προτίμηση για παστέλ αποχρώσεις που εμφανίζεται στο τελευταίο μου project 'in time'. Η επιλογή χρώματος ήταν σκόπιμη. Είχα πάντα οραματιστεί τη δημιουργία μιας σειράς που ήταν ονειρική, ήξερα ότι χρειαζόμουν αυτή τη σειρά για να ξεχωρίσω από την άλλη δουλειά μου και θέλησα να αναγνωρίσω τις φωτογραφίες μου, τις οποίες νομίζω ότι είχα επιτύχει έχοντας την χρωματική παλέτα συνεπής σε όλα τα κομμάτια.

Είμαι σχετικά νέος στον κόσμο της καλλιτεχνικής φωτογραφίας, αλλά όσο περισσότερο τράβηξα όσο περισσότερο μεγαλώνει το στυλ μου. Βρίσκω τον εαυτό μου να μετατοπίζεται σε πιο σιωπηρούς τόνους με υπαινιγμούς παστέλ που θα δείτε στην επερχόμενη δουλειά μου.

Αγαπάτε να απεικονίσετε την ωμή ομορφιά της γυναικείας / ανθρώπινης μορφής. Τι σημαίνει γυμνό σε σας; 

Ο κοινωνικός μας λόγος προς το γυναικείο σώμα δεν είναι ένας εορτασμός, αλλά μια κρίση. Το θηλυκό σώμα, το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου, τείνει να είναι αντικειμενικά σεξουαλικά, γεγονός που καθιστά δύσκολο για τους ανθρώπους να το δεχτούν ή να το δουν οτιδήποτε άλλο παρά σώμα.

Το γυμνό, για μένα, σημαίνει να υπάρχει απλά, δεν υπάρχει τίποτα ασυνήθιστο για ένα σώμα, όλοι έχουμε ένα. Έρχονται σε όλα τα διαφορετικά σχήματα, μεγέθη και ικανότητες, έτσι ώστε να μην ζουν σε συνεχή ντροπή. Θα ήθελα να ελπίζω σε μια μετατόπιση στην κοινωνία, όπου όλοι μπορούν να εκτιμήσουν και να υπάρξουν με ευσυνειδησία.

Πείτε μας μερικά πράγματα σχετικά με την κληρονομιά σας. να είσαι Έλληνας και Ινδο-Φιτζιανός που μεγαλώνεις στην Αυστραλία, πώς συνέβαλε αυτό το μείγμα να γίνει το άτομο που είσαι σήμερα; 

Πιστεύω ότι το να είσαι μέρος δύο πολιτισμών που είναι από τα αντίθετα άκρα της γης παρόλα αυτά παρόμοιες με πολλούς τρόπους έχει διαμορφώσει τον τρόπο που σκέφτομαι. Σίγουρα σε όλες τις πτυχές της ζωής μου βλέπω τα πράγματα από πολλές οπτικές γωνίες. Βοηθά τη δημιουργικότητά μου, καθώς βρίσκω έμπνευση από πράγματα που δεν θα ήταν αναγκαστικά ενδιαφέροντα. Έχω την τάση να βλέπω τα πράγματα αρκετά καιρό μέχρι να αισθανθώ κάτι.

Οι γονείς μου εργάστηκαν τόσο σκληρά για να δημιουργήσουν μια καλή ζωή για τα παιδιά τους και αυτό είναι κάτι που με εμπνέει, νομίζω ότι έχω πάρει τη δική τους ηθική και μπορεί μόνο να ελπίζω να είναι το μισό από αυτό που είναι.

Θεωρείτε ότι είναι δύσκολο για τους ανθρώπους να σας εντοπίσουν και να σας αποδεχθούν ως Αυστραλιανό, Ελληνικό, Πολυνησιακό μερικές φορές; 

Ναι, θεωρώ ότι οι άνθρωποι δεν μπορούν να κατανοήσουν την ιδέα του τρόπου με τον οποίο έχω υπάρξει. Με ρωτάει συχνά τι είσαι; ή "από πού είσαι;" το οποίο είναι ωραίο ως επί το πλείστον καθώς είμαι υπερήφανος 'Grindian' όπως ονομάζουμε τον εαυτό μας (ελληνικά / ινδικά), αλλά με κάνει να αισθάνομαι σαν να μην ανήκω πουθενά λόγω των συνεπών ερωτήσεων που έχω στην καθημερινότητα.

Πώς συνδέεστε με την ελληνική κληρονομιά σας; 

Θα έλεγα ότι είμαι πολύ συνδεδεμένος. Ήμουν σίγουρα πιο εκτεθειμένος στον ελληνικό πολιτισμό από ό, τι ήμουν στην ινδική πλευρά μου. ο καθένας στην οικογένειά μου μπορεί να μιλά ελληνικά, εορτάζουμε εορταστικές εορτές, μαγειρεύουμε κυρίως ελληνικά γεύματα στο σπίτι, μεγάλωσα ως λίγο καφέ ελληνίδα κοπέλα και πάντα έλεγα ότι η ελληνική υπερηφάνεια. Ωστόσο, όσο μεγαλύτερα πήρα, τόσο λιγότερο ένιωθα αποδεκτή. για μερικά χρόνια ένιωσα πραγματικά αποσυνδεδεμένος από την κληρονομιά μου, αλλά όσο περισσότερο χρόνο ξόδεψα με τον παππού μου τόσο περισσότερο άρχισα να εκτιμώ τον πολιτισμό μου. Συχνά μιλάει για τη ζωή του στην Ελλάδα που ακούγεται τόσο απίστευτη και από πρόσφατα αισθάνομαι πολύ άνετα και περήφανα για το αίμα μου.

 Tina (Kostantina) Ο Βλάχος είναι νέος φωτογράφος μόδας και πορτρέτου, με έδρα τη Μελβούρνη

*από την εφημερίδα "ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ"

https://neoskosmos.com/en/118664/photographer-tina-vlahos-on-celebrating-the-female-form/

Δομήνικος Θεοτοκόπουλος (1541 - 1614) Άγιος Πέτρος, π. 1600-1607

- Παρουσιάζεται στη μόνιμη έκθεση της Εθνικής ΠΙνακοθήκης

Εθνική Πινακοθήκη - Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτσου / National Gallery

Δομήνικος Θεοτοκόπουλος (1541 - 1614) 

Άγιος Πέτρος, π. 1600-1607

Ο «Άγιος Πέτρος» ανήκει σε μια σειρά από προσωπογραφίες των δώδεκα Αποστόλων και του Χριστού, που δημιουργήθηκαν για πρώτη φορά από τον Ελ Γκρέκο και ονομάστηκαν «αποστολάτα». Στόλιζαν συνήθως το σκευοφυλάκιο των δυτικών καθολικών ναών, όπου οι ιερείς φύλασσαν τα ιερά σκεύη της εκκλησίας.

Ο «Άγιος Πέτρος» είναι μια αυστηρή ρεαλιστική μορφή που κοιτάζει στοχαστικά πέρα από το θεατή. Κρατάει τα κλειδιά που του εμπιστεύθηκε ο Χριστός. Ο μπλε χιτώνας και το πορτοκαλί ιμάτιο έχουν ζωγραφιστεί με πλατειές πινελιές, ενώ λευκά φώτα σαν αστραπές τρέχουν πάνω στις πτυχές, θυμίζοντας τα φώτα και τις χρυσοκοντιλιές της βυζαντινής τέχνης.

Παρουσιάζεται στη μόνιμη έκθεση της Εθνικής ΠΙνακοθήκης.

~~~~~~~~~~

Domenicos Theotokopoulos (1541 - 1614) 

St. Peter, ca 1600-1607

"St Peter" belongs to a series of portraits of Christ and the Twelve Apostles which was first produced by El Greco, called "apostolados." Such works frequently decorated the treasury in Catholic churches, where the sacred utensils of the church were kept.

"St Peter" is an austere, realistic figure, meditatively gazing beyond the viewer. He is holding in his hand the keys he was entrusted with by Christ. The blue robe and orange himation have been rendered in broad brush strokes; white lights run across the foldings like lightning, evoking the lights and golden trimmings in Byzantine art.

On display in the National Gallery permanent exhibition.

__________

http://el-greco-gr.blogspot.com/

Πρωτοφανής κρίση στην εκκλησία της Αμερικής

Ελληνισμός Διασποράς // Επικαιρότητα
By Νέα Πρωινή

Το ιστορικό και μεγαλόφωνο «ΟΧΙ» του Αρχιεπίσκοπου Δημητρίου στην προφορική απαίτηση του Πατριάρχη Βαρθολομαίου να παραιτηθεί.

Η ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ ΚΑΡΛΟΥΤΣΟΥ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ ΒΗΜΑ ΓΙΑ ΚΑΘΑΡΣΗ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Εριξε τον Ιάκωβο και τον Σπυρίδωνα αλλά η Ομογένεια δείχνει αποφασισμένη: Δεν θα ρίξει πρόωρα και τον Δημήτριο αλλά θα αποχωρήσει μαζί του

Του Νίκου Σταματάκη*

Σε φάση πρωτοφανούς κρίσεως έφθασαν οι σχέσεις της Αρχιεπισκοπής Αμερικής με το Οικουμενικό Πατριαρχείο μετά την προφορική απαίτηση του Πατριάρχη Βαρθολομαίου προς τον Αρχιεπίσκοπο να παραιτηθεί και το μεγαλόφωνο «ΟΧΙ» που αντέταξε ο κ.Δημήτριος. Ηταν δικαιολογημένο το ΟΧΙ αυτό; Βεβαίως και ήταν και εκφράζει απολύτως τα αισθήματα της συντριπτικής πλειοψηφίας του κλήρου και του λαού. Ηταν ένα ΟΧΙ που έβγαινε μέσα από τα σπλάχνα της Ομογένειας, ένα ιστορικό ΟΧΙ στην ανεξέλεγκτη οικονομική αφαίμαξη της

Ομογένειας και στην απαράδεκτη ανάμιξη του εδώ Επιτρόπου του Πατριαρχείου πατρός Αλέξανδρου Καρλούτσου στην διοίκηση και λειτουργία της Εκκλησίας τη Αμερικής.

Εάν ήθελε κανείς να συμπτύξει σε μια μόνο λέξη την ουσία του προβλήματος που αντιμετωπίζει σήμερα η Εκκλησία μας, η αρχαία ελληνική γλώσσα έχει την πιο κατάλληλη: «Υβρις», δηλαδή η συμπεριφορά ενός ατόμου που, υπερκτιμώντας τις δυνάμεις του και υπερβαίνοντας τις εξουσίες του, συμπεριφέρεται με αλαζονικό και προσβλητικό τρόπο απέναντι στους άλλους, απέναντι στουςνόμους της πολιτείας και κυρίως απέναντι στον άγραφο θεϊκό νόμο. Στην Αρχαία Ελλάδα πιστευόταν ότι αυτή η ανάρμοστη συμπεριφορά οδηγεί αναπόφευκτα στην πτώση του «υβριστού». Στην περίπτωση μας «υβριστής» δεν είναι άλλος από τον «φάδερ Αλεξ» και επείγει περισσότερο από ποτέ η αποχώρησή του, ΑΦΟΥ ΠΡΩΤΑ ΔΩΣΕΙ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟ ΓΙΑ ΤΑ ΠΕΠΡΑΓΜΕΝΑ ΤΟΥ και κυρίως για τα οικονομικά που διαχειρίσθηκε.

Από την άλλη πλευρά, η συντριπτική πλειοψηφία της Ομογένειας κατανοεί ότι ο 90χρονος πλέον Αρχιεπίσκοπος Δημήτριος δεν θα είχε καμία αντίρρηση να αποχωρήσει, εάν φυσικά του δινόταν η αυτονόητη ευκαιρία να βάλει κάποια τάξη στα οικονομικά της Αρχιεπισκοπής και στο ζήτημα της ανέγερσης του ναού του Αγ.Νικολάου στο Ground Zero. Ο κ.Δημήτριος μπορεί να μην είχε τα απαιτούμενα διοικητικά προσόντα και να μην ήταν η ηγετική φυσιογνωμία που θα θέλαμε (άλλωστε μπροστά στο ύψος του Ιακώβου ποιος θα μπορούσε να σταθεί

επάξια;). Υπήρξε όμως απαράμιλλος πνευματικός ηγέτης, συμβιβαστικός και ειρηνοποιός. Δεν υπάρχει λόγος να μην του δοθεί κάποιος λογικός χρόνος για να αποχωρήσει με το κεφάλι ψηλά και όχι ταπεινωμένος όπως τώρα.

Αντίθετα, εκείνοι που επείγονται να τον βγάλουν πρόωρα από τη μέση προδίδουν ταυτόχρονα και τους ύποπτους σκοπούς τους. Θέλουν να «κουκουλώσουν» τα οικονομικά σκάνδαλα από την διαχείριση τεράστιων ποσών, τόσο για την ανέγερση του Αγ.Νικολάου, όσο και από τα άλλα ταμεία που δεν υπάγονται στον

προϋπολογισμό της Αρχιεπισκοπής; Θέλουν να διατηρήσουν τα προνόμια από την θέση «Επιτροπείας» που κατέχει ο «Φάδερ Αλεξ»; Θέλουν να παραμείνουν ζωντανές οι φανερές και υπόγειες πολιτικές διασυνδέσεις τους; Πιθανότατα όλα μαζί…

Το βέβαιο είναι ότι τη στιγμή αυτή έχουν χαραχτεί οι «γραμμές της αντιπαράθεσης», μιας σύγκρουσης ανοιχτής που απειλεί με διχασμό την Εκκλησία και την Ομογένεια της Αμερικής. Από την μια πλευρά είναι οι «Πατριαρχικοί», υποστηρικτές του «φάδερ Αλεξ», που αποτελούν μικρή μειοψηφία των κληρικών και του λαού έχουν ελάχιστους υποστηρικτές τους στον

Ομογενειακό τύπο. Από την άλλη πλευρά, εκείνοι που ζητούν την «Αυτοκεφαλία» (αλλά είναι προφανές ότι το αίτημα αυτό είναι περισσότερο ένα σύμβολο της αντίθεσης και ότι θα ήταν διατεθειμένοι να συμβιβαστούν σε μια λογική βάση με το Πατριαρχείο) όπου συντάσσονται η συντριπτική πλειοψηφία των Επισκόπων, του κλήρου και του λαού.

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης θα πρέπει να μελετήσει ιδιαίτερα προσεκτικά την κατάσταση και να λάβει αποφάσεις ψύχραιμες και συνετές. Θα πρέπει να ελέγξει και τον ίδιο του τον εαυτό – και είναι γνωστό ότι δεν στερείται ελαττωμάτων. Οι παλαιότεροι στην Ομογένεια ασφαλώς θυμούνται τον κ.Βαρθολομαίο να δημιουργεί ανεπίτρεπτες σκηνές κατά την επίσκεψη του Πατριάρχη Δημητρίου στις ΗΠΑ το 1990 για την συμβολική «δευτερο-καθεδρία» απέναντι στον Αρχιεπίσκοπο Ιάκωβο… Αυτός, ένας άγνωστος τότε ιεράρχης είχε την απαίτηση να

υποσκελίσει τελετουργικά ένα ηγέτη παγκοσμίου κλάσεως, τον Ιάκωβο… Αυτά δυστυχώς τα προβλήματα ενός συγκρουσιακού χαρακτήρα δεν είναι καλό σημάδι για το τι θα επιλέξει τώρα ο κ. Βαρθολομαίος. Ευελπιστούμε ότι η ωριμότητα της ηλικίας θα έχει επιφέρει αλλαγές…

Εφόσον πράγματι o Παναγιώτατος θελήσει να αποφασίσει με σύνεση τότε ασφαλώς θα διαπιστώσει ότι ταυτόχρονα με την αποχώρηση του Αρχιεπισκόπου Δημητρίου θα πρέπει να αποχωρήσει και ο «Φάδερ Αλεξ», αφού πρώτα οι ορκωτοί λογιστές ολοκληρώσουν τη δουλειά τους και αφού και οι δύο δώσουν λογαριασμό για τα χρήματα που διαχειρίστηκαν. Η Εκκλησία μας δεν αντέχει δύο Αρχιεπισκόπους, με τον «κρυφό» να υποσκάπτει τον «επίσημο». Η Ομογένεια δείχνει ότι δεν έχει διάθεση να συνεχίσει να ενισχύει παντοιοτρόπως την Εκκλησία εάν αυτή η κατάσταση δεν αλλάξει. Ο Πατριάρχης θα πρέπει να το πάρει απόφαση ότι ο επόμενος Αρχιεπίσκοπος θα είναι ο ΜΟΝΟΣ άνθρωπος της εμπιστοσύνης του στην Εκκλησία μας και δεν θα έχει ανάγκη άλλων «επιτρόπων» και «εισπρακτόρων»…

Η Ομογένεια επίσης φαίνεται να κατανοεί πλήρως την σημασία που έχει το Οικουμενικό Πατριαρχείο για την Ορθοδοξία και τον Ελληνισμό. Κανείς δεν έχει στόχο την πλήρη ρήξη των δεσμών με το Φανάρι. Αλλά είναι καιρός το Φανάρι να αναγνωρίσει ότι η Εκκλησία της Αμερικής είναι σε θέση να εκλέξει τον ηγέτη που της αρμόζει μέσω των δημοκρατικών θεσμών της. Ας μην μας αντιτάξει κανείς ότι «η Εκκλησία δεν είναι δημοκρατία». Η Ορθοδοξία, σε αντίθεση με τον Καθολικισμό και άλλες εκκλησίες, είναι πράγματι δημοκρατικά

οργανωμένη και έχει μια ιστορικά δημοκρατική παράδοση. Η Εκκλησία δεν είναι επίσης ο αυταρχισμός του Ενός. Και ούτε η πατριαρχική Σύνοδος του Φαναρίου είναι σε θέση να γνωρίζει τις ανάγκες, τις επιθυμίες και τις ελπίδες των μελών της Εκκλησίας της Αμερικής καλύτερα από εμάς τους ίδιους.

Η καλύτερη λύση θα ήταν φυσικά συμβιβαστική: να εκλέγεται ο Αρχιεπίσκοπος από διευρυμένο «Ειδικό Εκλογικό Συμβούλιο» της Εκκλησίας της Αμερικής (επισκόπων, κληρικών και λαϊκών) με βάση κατάλογο υποψηφίων. Υποψήφιοι θα μπορούν να είναι όλοι οι Επίσκοποι της Αμερικής καθώς επίσης και Επίσκοποι από άλλες εκκλησίες που θα υποδεικνύονται από τουλάχιστον 5 μέλη του εκλογικού συμβουλίου ή και απευθείας από το ήδη υπάρχον Εκκλησιαστικό Συμβούλιο. Με ανάλογο τρόπο θα πρέπει να εκλέγονται και οι Επίσκοποι – έτσι ώστε να αποφεύγονται τα ευτράπελα του πρόσφατου παρελθόντος. Υπάρχουν άριστοι νομομαθείς στα εκκλησιαστικά θέματα και είναι βεβαιο ότι θα μπορούσαν να προτείνουν ένα κατάλληλο εκλογικό σύστημα.

Επιπλέον – και τούτο είναι ακόμα σπουδαιότερο – το Πατριαρχείο θα πρέπει να εγκαθιδρύσει θεσμούς διαφάνειας στα οικονομικά. Η εποχή των «μετρητών στη βαλίτσα» ή των όποιων αδιαφανών συναλλαγών σε κρυφούς λογαριασμούς τελείωσε ανεπιστρεπτί. Σε τούτο κλήρος και λαός της Εκκλησίας της Αμερικής είναι αποφασισμένοι και δείχνουν ότι δεν θα ανεχθούν καμία, μα καμία, αντίρρηση. Το μήνυμα που μας έρχεται από παντού είναι ότι το άθλιο αυτό παιχνίδι στις πλάτες όλων έχει λήξει…

Η Ομογένεια ευελπιστεί ότι ο κ.Βαρθολομαίος θα αποφασίσει με σύνεση. Η πολυτάραχη καριέρα του «φάδερ Αλεξ» στην Εκκλησία της Αμερικής έχει τελειώσει – έχει χάσει την «έξωθεν καλήν μαρτυρίαν» και όχι μόνον… Οι πολυδαίδαλες σχέσεις του με την αμερικανική εξουσία δεν θα τον βοηθήσουν να παραμείνει στην θέση του ΕΠΕΙΔΗ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΞΕΣΗΚΩΜΕΝΗ ΟΛΗ Η ΟΜΟΓΕΝΕΙΑ. Είναι καιρός να αποχωρήσει με ειρηνικό και εύσχημο τρόπο εάν πράγματι έχει έστω και ίχνος αγάπης για την Εκκλησία και δεν βάζει πάνω από όλα και όλους τον εαυτό του – όπως έχει δείξει. Εάν όμως διαλέξει τον πόλεμο ας είναι βέβαιος ότι ΘΑ ΗΤΤΗΘΕΙ.

___________
*Ο Νίκος Σταματάκης είναι διδάκτωρ κοινωνικών επιστημών, διεθνολόγος και επιχειρηματίας που ζει και εργάζεται στη Νέα Υόρκη .stamatakis@aol.com

http://neaproini.us/2018/06/04/protofanis-krisi-stin-ekklisia-tis-amerikis/

Τέλος εποχής για τον Ροδίτη καθηγητή που δίδαξε Ελληνικά σε χιλιάδες ομογενείς της Αυστραλίας

ΕΙΔΗΣΕΙΣ / ΠΑΡΟΙΚΙΑ
«Το μόνο που ήθελα ήταν τα παιδιά μας να αγαπήσουν την πατρίδα των γονιών τους» λέει στον «Νέο Κόσμο» ο Παναγιώτης Φωτάκης

Στιγμιότυπο από την αποχαιρετιστήρια εκδήλωση προς τιμήν του καθηγητή Παναγιώτη Φωτάκη


ΘΕΟΔΩΡΑ ΜΑΪΟΥ*
8 June 2018

Ήταν μια ιδιαίτερα συγκινητική στιγμή για τον ομογενή καθηγητή Παναγιώτη Φωτάκη, όταν μετά από πενήντα χρόνια υπηρεσίας, ήρθε η ώρα να αποχαιρετήσει μόνο μερικούς από τις χιλιάδες μαθητές του που τον τίμησαν με την παρουσία τους κατά τη διάρκεια εκδήλωσης που πραγματοποιήθηκε προς τιμήν του στην Αδελαΐδα το περασμένο Σάββατο.

«Ειλικρινά,με συγκίνησε ιδιαίτερα η κίνηση όλων των παιδιών που μπήκαν στη διαδικασία να διοργανώσουν αυτήν την αποχαιρετιστήρια εκδήλωση για την συνταξιοδότησή μου» λέει ο ομογενής καθηγητής, ο οποίος κατά τη διάρκεια της καριέρας του δίδαξε Μαθηματικά, Τεχνολογία, Επιστήμη και, φυσικά, Ελληνικά, σε χιλιάδες μαθητές και ομογενείς δεύτερης γενιάς, ενώ έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην εισαγωγή της διδασκαλίας των Ελληνικών σε ένα από τα μεγαλύτερα δημόσια σχολεία της Νότιας Αυστραλίας όπου φοιτούσαν πολλά παιδιά Ελλήνων μεταναστών.

«Για μένα ήταν σημαντικό τα παιδιά μας να μελετήσουν την ιστορία και την κουλτούρα της πατρίδας των γονέων τους γι’ αυτό και το 1977, με αφορμή τον αυξανόμενο αριθμό Ελλήνων μαθητών στο σχολείο, προχώρησα σε μια σειρά ενεργειών που αντικειμενικό στόχο είχαν να προστεθεί η Ελληνική γλώσσα στην διδακτέα ύλη του σχολείου, γεγονός που τελικά έγινε πραγματικότητα δύο χρόνια αργότερα» λέει ο ομογενής εκπαιδευτικός, ο οποίος υπήρξε και εμπνευστής του Ελληνικού Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων Unley High School.

«Αν υπάρχει ένα πράγμα το οποίο θυμάμαι από εκείνη την εποχή πέρα από τη διδασκαλία την οποία ανέκαθεν αγαπούσα, είναι οι δυσκολίες που αντιμετώπιζαν οι Έλληνες γονείς που ως μετανάστες δεν ήταν σε θέση να γνωρίζουν πώς να μιλούν, να γράφουν ή να διαβάζουν την αγγλική γλώσσα και, κατά συνέπεια, αδυνατούσαν να παρακολουθήσουν, πόσο μάλλον να συμβάλλουν στην πρόοδο των παιδιών τους.

Ο καθηγητής Φωτάκης με μερικούς από τους μαθητές του

«Στόχος μου δεν ήταν μόνο να διδάξω τους μαθητές μου αυτό που επέβαλε η θέση του καθηγητή, πρωτίστως όμως να τους στηρίξω ηθικά και ψυχολογικά δίνοντάς τους τις σωστές κατευθύνσεις για το μέλλον, κάτι που τελικά έγινε πραγματικότητα με τη δημιουργία του Ελληνικού Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων, με τον οποίο, αφενός, ανοίξαμε τους διαύλους επικοινωνίας μεταξύ του σχολικού συστήματος και των γονέων και, αφετέρου, δώσαμε στους μαθητές εκείνους τα κατάλληλα εφόδια και κατευθύνσεις που χρειάζονταν ώστε να ακολουθήσουν το επαγγελματικό μονοπάτι που τους ταίριαζε» εξηγεί ο κ. Φωτάκης. Ο ίδιος, μάλιστα, έχει τιμηθεί από την αυστραλιανή κυβέρνηση με το «Μετάλλιο της Ημέρας της Αυστραλίας» προς αναγνώριση των υπηρεσιών που προσέφερε στον εκπαιδευτικό τομέα και, φυσικά, για τη γενικότερη συμβολή του στην πρόοδο και ανάπτυξη της Νότιας Αυστραλίας, ενώ κατά τη διάρκεια της καριέρας του είχε την τύχη να φιλοξενεί στην τάξη του ως μαθήτρια την πρώτη και μοναδική πρωθυπουργό της Αυστραλίας, Julia Gillard.

«Για μας, ο καθηγητής μας ήταν κάτι παραπάνω από ένας απλός δάσκαλος. Ήταν ο άνθρωπος στον οποίο μπορούσαμε και εμείς και οι γονείς μας να στηριχθούμε και να στραφούμε όταν είχαμε ανάγκη από βοήθεια» λέει ο Νίκος Καπόλος, ο οποίος υπήρξε ένας από τους μαθητές του καθηγητή κ. Φωτάκη.

«Κοιτώντας τώρα στο παρελθόν, και εγώ ο ίδιος αδυνατώ να υπολογίσω πόσα παιδιά δίδαξα κατά την διάρκεια αυτού του μισού αιώνα αλλά αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι πάντα στόχος μου ήταν να διαδραματίσω θετικό ρόλο στη ζωή κάθε μαθητή μου, να τους εμπνεύσω, να ανακαλύψω μαζί τους τα ταλέντα τους και, φυσικά, να εξασφαλίσω μέσα από τις διδασκαλίες των Ελληνικών την αγάπη των ίδιων για την Ελλάδα.

«Ήθελα να τους μυήσω στον ελληνικό τρόπο ζωής, την ελληνική παράδοση και την πολιτιστική κληρονομιά μας ώστε να κατανοήσουν με την σειρά τους το μέγεθος και την σημασία της πολιτιστικής τους ταυτότητας». Ο Παναγιώτης Φωτάκης ο οποίος γεννήθηκε τον Σεπτέμβριο του 1948 στο χωριό Σιάνα Ρόδου, όπου και έζησε τα πρώτα οκτώ χρόνια της ζωής του, οπότε και οι γονείς του αποφάσισαν να μεταναστεύσουν στην Αυστραλία με το ισπανικό πλοίο «Μπεγκόνια».

Όταν δίδασκε στο Unley High

Και ενώ σε λίγους μήνες ο δημοφιλής καθηγητής αναμένεται να κλείσει το 70ό έτος της ηλικίας του και μαζί με αυτό και μισό αιώνα διδασκαλίας στην Αυστραλία, η δραστηριότητά του δεν πρόκειται να σταματήσει αφού τα τελευταία χρόνια έχει αφιερώσει τη ζωή του σε μια ακόμα μεγάλη του αγάπη, την έρευνα και συγγραφή βιβλίων με θέμα τις «Νύφες» της Αυστραλίας

«Η μεταναστευτική ιστορία των Ελλήνων είναι ένα θέμα που με ενδιέφερε ανέκαθεν και ειδικά οι γυναίκες αυτές αποτελούν από μόνες τους ένα σημαντικό κομμάτι του ελληνισμού, γι’ αυτό και θεωρώ χρέος μου να καταγράψω τις ιστορίες τους.

«Νιώθω ιδιαίτερα ευγνώμων στην Αυστραλία για τις ευκαιρίες που μου έδωσε, αλλά συνάμα λατρεύω την Ελλάδα που, ερήμην μου, μου χάρισε απλόχερα αυτήν την τόσο πλούσια κληρονομιά.

«Σίγουρα θα μου λείψει η εμπειρία μιας τάξης και η διδασκαλία, αλλά δεν θα πάψω να προσφέρω συμβουλευτικά τις υπηρεσίες μου σε εκπαιδευτήρια της Πολιτείας» λέει ο δραστήριος καθηγητής, ο οποίος τον επόμενο μήνα έχει προγραμματίσει ένα ταξίδι στην Ελλάδα για να παρακολουθήσει ένα συνέδριο με θέμα την μετανάστευση.

«Έχω κληθεί να κάνω μια σειρά παρουσιάσεων που αφορούν τις ‘Νύφες’ του ‘Μπεγκόνια’, αλλά και την ιστορία του χωριού μου που για μένα ήταν, είναι και παραμένει το κέντρο του κόσμου» καταλήγει ο κ. Φωτάκης.

_____________

https://neoskosmos.com/el/190448/telos-epochis-gia-ton-roditi-kathigiti-pou-didakse-ellinika-se-chiliades-omogeneis-tis-afstralias/

Ελληνική Κοινότητα Τούλτσεας στη Ρουμανία

Maria Kritikou 

<kritikoumairi@gmail.com>

Αγαπητοί φίλοι,

Πράγματι κάτι ξεχωριστό συνέβη στο σχολείο της Ελληνικής Κοινότητας Δήμου Τούλτσεας στη Ρουμανία.

Η Τούλτσεα είναι η αρχαία Αιγισσός, την οποία ίδρυσαν Έλληνες άποικοι το 7ο αιώνα π.Χ. Είναι κτισμένη στη δεξιά πλευρά του Δούναβη εκεί όπου αρχίζει το Δέλτα του ποταμού.

Η Ελληνική Κοινότητα ιδρύθηκε το 1835!

Στο παρακάτω link μπορείτε να διαβάσετε για τις διήμερες δράσεις με τους μαθητές, τους γονείς και τους ανθρώπους της Κοινότητας. Τις δράσεις κάλυψε και ο τοπικός Τύπος.

Σας εύχομαι ένα Καλό Σ/Κ!

Φιλικά

Μαίρη

http://www.omogeneianews.com/2018/05/blog-post_17.html

ΕΛΛΑΔΑ ΧΑΙΡΕ! Γιορτάζουμε την Ελληνική Επανάσταση στη Μαριούπολη. Το βαλιτσάκι με τα μυστικά μονοπάτια της αρχαίας Τεγέας και του Μουσείου της έφθασαν στον πρώτο σταθμό τους, στη Μαριούπολη της Ουκρανίας, όπου ζουν 150.000 Έλληνες. Θα παραμείνει εκεί έως τις 31 Μαίου

 Archaeological Museum of Tegea _ Αρχαιολογικό Μουσείο Τεγέας  

 Anna Karapanagiotou.

24 Μαρτίου 2018

ΕΛΛΑΔΑ ΧΑΙΡΕ! 

Εμείς σήμερα και αύριο γιορτάζουμε την Ελληνική Επανάσταση στη Μαριούπολη. Το βαλιτσάκι με τα μυστικά μονοπάτια της αρχαίας Τεγέας και του Μουσείου της έφθασαν στον πρώτο σταθμό τους, στη Μαριούπολη της Ουκρανίας, όπου ζουν 150.000 Έλληνες. Θα παραμείνει εκεί έως τις 31 Μαίου.

Όπως μας ενημερώνει η κυρία Ελένη Γεωργοπούλου, Γενική Πρόξενος της Ελλάδας στη Μαριούπολη, έχουν εκδηλώσει ενδιαφέρον για δανεισμό της Μουσειοσκευής και των Εκπαιδευτικών φακέλλων του Μουσείου Τεγέας οκτώ (8) σχολεία της προξενικής περιφέρειας, στα οποία διδάσκεται η ελληνική γλώσσα και στοιχεία της ελληνικής ιστορίας και πολιτισμού. 

Οι αγαπημένες συνεργάτιδες του περιπάτου δημιούργησαν υπό την καθοδήγησή μας το σχετικό υλικό, ο Δήμος Τρίπολης αγκάλιασε και υποστήριξε οικονομικά τη σχετική δράση, τρία Υπουργεία (Εξωτερικών, Παιδείας και Πολιτισμού) συνεργάστηκαν αρμονικά, τα ΕΛΤΑ ξεπέρασαν τον εαυτό τους για να πραγματοποιήσουν την ταχυμεταφορά και η Πρόξενος της Μαριούπολης με αφοσίωση και ενθουσιασμό συντόνιζε το εγχείρημα. 

Αυτή είναι η άλλη όψη της Ελλάδας σήμερα που περήφανη ξεπερνά φραγμούς, ιδεοληψίες και βαδίζει μπροστά στα πέρατα του κόσμου. 

Ένα δάκρυ χαράς κύλησε - μετά από πολύ καιρό - όταν με τρεμάμενα χέρια πήρα το έγγραφο του Γενικού Προξενείου. Για άλλη μια φορά συνειδητοποίησα την αγαλλίαση ψυχής που σου προσφέρει η ενασχόληση με τα μνημεία της μνήμης μας.

Ευχαριστώ ξεχωριστά και όλους μαζί τους φορείς που συνεργάστηκαν, ελπίζουμε να μην τους απογοητεύουμε. 

Η ανάρτηση αυτή αφιερώνεται στους φύλακες του Μουσείου Τεγέας, στην Πόπη, Τη Ζωή, Το Γιώργο, την Τασία και το Γιώργο που φροντίζουν να μας κάνουν υπερήφανους.

Κατάθεση Υπεράσπισης Μητρόπολης Τορόντο κατά της Ελληνικής Κοινότητας

   ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΜΟΓΕΝΕΙΑ  

Ο Μητροπολίτης Τορόντο και παντός Καναδά κ. Σωτήριος. Φωτογραφία: Ιερά Μητρόπολη Τορόντο -Καναδά.

ΤΟΡΟΝΤΟ - ΚΑΝΑΔΑΣ: Την Πέμπτη 29 Μαρτίου 2018 η Ελληνική Ορθόδοξη Μητρόπολη Τορόντο (Καναδά) κατέθεσε Δήλωση Υπεράσπισης στο Ανώτατο Δικαστήριο του Οντάριο, σε απάντηση της μήνυσης που υπέβαλε η Ελληνική Κοινότητα Τορόντο (ΕΚΤ) εναντίον της και άλλων τον Οκτώβριο 2017, σύμφωνα με ανακοινωθέν της Μητρόπολης.

Αναγράφεται πως «όπως αναφέρεται στη Δήλωση Υπεράσπισης, πιστεύουμε ότι οι κατηγορίες που διατυπώνει η Ελληνική Κοινότητα Τορόντο στην μήνυσή της είναι αναξιόπιστες, ανυπόστατες και χωρίς νομικό έρεισμα. Η συνέχιση της δικαστικής διένεξης και η κατάθεση της Δήλωσης Υπεράσπισης δεν ήταν η πρώτη μας επιλογή. Ηταν η τελευταία. Ακόμα και πριν η ΕΚΤ να έχει καταθέσει την μήνυσή της και οι ψευδείς και παραπλανητικοί ισχυρισμοί της δημοσιευθούν στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, η Ι. Μητρόπολή μας προσπάθησε, μέσω διαφόρων τρόπων, να δώσει ένα τέλος σε αυτή τη διένεξη».

Τονίζεται επίσης ότι «με ταπείνωση και πατρική αγάπη ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Τορόντο κ. Σωτήριος έκανε κάθε προσπάθεια να βρεθεί συμβιβαστική λύση και συμφωνία με την ΕΚΤ. Δυστυχώς, οι πολλές φιλότιμες χειρονομίες καλής θέλησης δεν καρποφόρησαν.

Η Ιερά Μητρόπολη και ο Σεβασμιώτατος έχουν δείξει, και θα συνεχίσουν να δείχνουν χριστιανική αγάπη και φιλανθρωπία προς την ΕΚΤ και τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου παρόλο που πιστεύουμε ότι συνεχίζουν να ακολουθούν μια επιβλαβή και αυτοκαταστροφική πορεία. Η Ιερά Μητρόπολη και ο Σεβασμιώτατος δεν θα υποχωρήσουν σε ζητήματα αρχής και της Ελληνορθόδοξης πίστης μας. Αυτό περιλαμβάνει την υποστήριξη των τεσσάρων Ιερέων που υπηρετούν στις Εκκλησίες της ΕΚΤ και δεν έχουν λάβει μισθό για τα τελευταία περίπου τρία χρόνια».

_____________

«Εθνικός Κήρυξ» 30 Μαρτίου, 2018

Η γενναιόδωρη κίνηση του φιλόπατρη Έλληνα στην Αστόρια των ΗΠΑ

ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΜΟΓΕΝΕΙΑ

Η μεγάλη του αγάπη για την πατρίδα και τη μητρική του γλώσσα, έκανε τον Έλληνα επιχειρηματία Νίκο Ανδριώτη να προβεί σε μια γενναιόδωρη πράξη που αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση.

Ο φιλόπατρις Έλληνας, δώρισε ένα εκατομμύριο δολάρια για την ανακαίνιση του Ελληνοαμερικανικού δημοτικού σχολείου του Αγίου Δημητρίου της Astoria, (το οποίο βρίσκεται στο Ντίτμαρς). Στο συγκεκριμένο σχολείο ο κύριος Ανδριώτης διατελεί καθήκοντα προέδρου σχολικής επιτροπής.

(photo by: Κώστας Μπέης)

Το 1974 η Ελληνική κοινότητα αγόρασε ένα μεγάλο κτίριο, το οποίο πριν ήταν εργοστάσιο, και το μετέτρεψε σε σχολείο για να καλύψει τις ανάγκες των ομογενών παιδιών. Από τότε και μέχρι σήμερα δεν έγινε καμία ανακαινιστική παρέμβαση στο σχολικό συγκρότημα. Οι ανάγκες όμως αυξήθηκαν εξαιτίας του νέου κύματος προσέλευσης Ελλήνων μεταναστών στην Αμερική και έτσι χάρη στη μεγαλοψυχία και γενναιοδωρία αυτού του ανθρώπου το κτίριο ανακαινίζεται για πρώτη φορά και αλλάζει ριζικά τα μέχρι τώρα δεδομένα. Ο στόχος είναι να αναβαθμιστεί η ποιότητα της παρεχόμενης παιδείας στα Ελληνόπουλα, με αποτέλεσμα την προσέλκυση μεγαλύτερου αριθμού μαθητών.

__________
πηγή: www.ekirikas.com/

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΟΥ ΠΕΡΟΥ: Δεν μιλούν ελληνικά αλλά κλαίνε και αγκαλιάζουν την σημαία

ΕΙΔΗΣΕΙΣ

Ένα τυχαίο περιστατικό του 1880 στο Περού, στο οποίο βρέθηκαν από τις συμπτώσεις της ζωής 7 Έλληνες, εγκαταστάθηκαν οριστικά και έζησαν και 

δημιούργησαν τις οικογένειές τους, έγινε παράδοση και διατηρείται δυναμικά με την παρουσία όλων των ηλικιών η άσβεστη φλόγα της καταγωγής τους μέχρι και σήμερα,που ακόμη και χωρίς την Ελληνική γλώσσα, τιμούν τις Εθνικές Επετείους. 

Ελληνική αποικία του Σαν Αντρές 

Το 1880, κατά τη διάρκεια του πολέμου μεταξύ Περού και Χιλής, συνέβη το εξής: Σε μια αιματηρή επιδρομή των Χιλιανών κατά του χωριού Σαν Αντρές του Περού, οι Χιλιανοί στρατιώτες σκότωναν αδιακρίτως τους κατοίκους του χωριού. 

Ανάμεσα σε αυτούς όμως, ήταν και 7 Ελληνες ναυτικοί, οι οποίοι αγάπησαν το Περού από τα ταξίδια τους και είχαν εγκατασταθεί εκεί για να ζήσουν. Κάποιοι από αυτούς είχαν παντρευτεί με Περουβιανές γυναίκες και είχαν δημιουργήσει τις οικογένειές τους. Οταν λοιπόν έγινε η φονική επιδρομή, μαζεύτηκαν όλοι οι Ελληνες σε ένα σπίτι, μαζί με πολλούς Περουβιανούς κατοίκους, κλειδώθηκαν μέσα, ύψωσαν την ελληνική σημαία και περίμεναν με αγωνία. 

Και τότε έγινε το θαύμα! Οι Χιλιανοί στρατιώτες που είχαν ξεκληρίσει το χωριό, δεν πείραξαν καθόλου το σπίτι με την ελληνική σημαία! 

Οι απόγονοι 6ης, 7ης και τώρα πια 8ης γενιάς αυτών των 7 Ελλήνων ναυτικών, είναι περίπου 650 άτομα και αποτελούν την ελληνική κοινότητα του Σαν Αντρές. Οι περισσότεροι δεν έχουν επισκεφθεί ποτέ την Ελλάδα. Γιορτάζουν την μέρα που σώθηκαν, αλλά και ελληνικές γιορτές, όπως την 28η Οκτωβρίου και την 25η Μαρτίου με επίσημο τρόπο και στις γιορτές τους ακούγεται πάντα ο ελληνικός Εθνικός Υμνος μαζί με τον Εθνικό Υμνο του Περού. 

Ονόματα όπως Komninos, Gikas, Papafavas, Falkonis και Constantinou είναι τα πιο συνηθισμένα στο San Andres. Κάποιοι από αυτούς δεν μοιάζουν σε τίποτα στην όψη με Ελληνες. Οπως η γιαγιά στο βίντεο που ακολουθεί και της παραδίδουν την ελληνική σημαία. Δεν μοιάζει με Ελληνίδα εξωτερικά και μιλάει ισπανικά. Παρατηρήστε πως σφίγγει τη σημαία στην αγκαλιά της λέγοντας: "Μi sangre! mi sangre!" (το αίμα μου! το αίμα μου!) 

Οι άνθρωποι αυτοί, τα μακρινά αδέρφια μας, μάς γεμίζουν χαρά και υπερηφάνεια. Αφιερωμένο σε μερικούς στενόμυαλους ανθρώπους γεμάτους με φανατισμό και κακώς εννοούμενο εθνικισμό, για να ανοίξουν τα μάτια τους. Και κυρίως τις καρδιές τους. 

__________
Πηγή:  epixirimatias.gr